Η θρησκεία της ερήμου

[...] Ο Τσίνας είναι ο ξενιτεμένος Ηπειρώτης, που θέλει "μα δεν μπορεί" ν' αγναντέψει τις αθάνατες χιονοκορφές του Πίνδου του κι από ψηλά να μετρήσει τα πλάτη του ορίζοντα, μέσα στα οποία περικλείνεται ο δικός του αληθινός κόσμος, ο ποιμενικός κόσμος των τσοπάνηδων και ξωμάχων. Έχοντας συνείδηση της διαχρονικής ενότητας του ελληνισμού κάνει αναγωγές όλου αυτού του κόσμου μέχρι την εποχή του Ομήρου, βλέποντας ενιαίο λαό με την ίδια αναλλοίωτη μοίρα επί τρεις χιλιάδες χρόνια. Η γλώσσα του έχει δωρική τραχύτητα ορεινής προέλευσης, είναι πλούσια, αν όχι τέλεια σφυρηλατημένη. Όμως όχι μόνο σαν δοκιμιογράφος αλλά και σαν διηγηματογράφος ο Τσίνας έχει οξεία παρατηρητικότητα, ευγενικά αισθήματα αγάπης και συμπόνιας στους συνανθρώπους του χωρίς ελάχιστο ίχνος φιλολογίας. Πρόκειται για ένα διηγηματογράφο με καταπληκτική σαφήνεια, με απλά αλλά χαρακτηριστικά μέσα δομής, και ένα εντελώς προσωπικό ύφος, που μας κάνει συμμέτοχους της σκληρής μοίρας και της ανυπόφορης ζωής της βουνίσιας φτωχολογιάς, της προμηθεϊκά καθηλωμένης στα άγονα κατσάβραχα των Αγράφων. [...] Δημήτρης Τσάκωνας, επίτομη ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας [σ. 223-224]