"Η Ευρώπη ξεπέρασε τον Ψυχρό Πόλεμο για να ζήσει σ' ενα διπλωματικό περιβάλλον πριν από αυτόν. Έτσι συσσωματώνει στο εσωτερικό της τη σταθερότητα του Ψυχρού Πολέμου και στην εξωτερική της περίμετρο το απρόβλεπτο της περιόδου του μεσοπολέμου. Στο μέτρο που ο Ψυχρός Πόλεμος δεν ήταν ούτε πόλεμος ούτε πραγματική ειρήνη, η περίοδος της δεκαετίας που διανύουμε εγκαινιάζει αμφότερα, σε μία διαρκή εναλλαγή διεκδικήσεων, επίδειξης ή χρήσης δύναμης και θεσμικής παρέμβασης (...).
"Η Ευρώπη ξεπέρασε τον Ψυχρό Πόλεμο για να ζήσει σ' ενα διπλωματικό περιβάλλον πριν από αυτόν. Έτσι συσσωματώνει στο εσωτερικό της τη σταθερότητα του Ψυχρού Πολέμου και στην εξωτερική της περίμετρο το απρόβλεπτο της περιόδου του μεσοπολέμου. Στο μέτρο που ο Ψυχρός Πόλεμος δεν ήταν ούτε πόλεμος ούτε πραγματική ειρήνη, η περίοδος της δεκαετίας που διανύουμε εγκαινιάζει αμφότερα, σε μία διαρκή εναλλαγή διεκδικήσεων, επίδειξης ή χρήσης δύναμης και θεσμικής παρέμβασης (...). Η θέση της Ελλάδας στα Βαλκάνια επιβαρύνει την Αθήνα με το άχθος της διατήρησης ιστορικών δεσμών με τους λαούς της περιοχής αλλά και λεπτών ισορροπιών, οι οποίες συχνά αναγνωρίζονται αλλά σπάνια νομιμοποιούνται από τις ευρωπαϊκές παρεμβάσεις και ακόμη σπανιότερα λαμβάνονται υπ' όψη κατά τη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πολιτικής (...). Στόχος αυτής της ανάλυσης δεν είναι ο εμπλουτισμός της ήδη πλούσιας βιβλιογραφίας πάνω στα θέματα της ευρωπαϊκής ασφάλειας ούτε η περιγραφή μιας "πλουτολογίας" της ασφάλειας μέσα από χείμαρρους βιβλιογραφικών αναφορών, αλλά η συγκριτική προσέγγιση και κριτική παρουσίαση των κυριότερων πρωτοβουλιών που έλαβαν χώρα πέντε περίπου χρόνια μετά την πτώση του τείχους. Μέσα από ένα δάσος συμβόλων, αρχικών, καινοφανών οργάνων και προτάσεων, που επικαλύπτονται και αμιλλώνται περί των συνόρων αρμοδιότητας, ο μη ειδικός θα ανακαλύψει τα συμπιλήματα των προσπαθειών δημιουργίας ενός ευρωπαϊκού συστήματος ασφαλείας, ο δε γνώστης τις ειδοποιούς μεταξύ τους διαφορές και τις κατευθύνσεις του διεθνούς γίγνεσθαι".
Ο Γιάννης Νικολάου σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ειδικεύτηκε στο Ιδιωτικό και Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Νίκαιας στη Γαλλία όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ, το Σεπτέμβριο του 1988, με επίδοση άριστα. Αποφοίτησε επίσης από το Institut Europeen des Hautes Etudes Internationales και διετέλεσε επί διετία ερευνητής (Research Fellow) του ΝΑΤΟ επί θεμάτων Ευρωπαϊκής Ασφαλείας. Είναι μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας από το 1985 και Ειδικός Γραμματέας Ερευνών στο Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ). Έχει διδάξει στη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης - Τμήμα Διπλωματικών Σπουδών, στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παν/μίου Αθηνών και σε στρατιωτικές σχολές.
