Κορόιδο Μουσολίνι

"Με το χαμόγελο στα χείλη" ξεκίνησαν για το μέτωπο οι φαντάροι μας το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 1940. Ένα χαμόγελο που φανέρωνε την απόφασή τους για νίκη και για θάνατο, ένα χαμόγελο που συνοδευόταν από τραγούδια-παιάνες, τραγούδια που δεν ήταν τίποτε άλλο από μια νέα σύγχρονη απόδοση, του παμπάλαιου αλλά πάντα ολοζώντανου εκείνου "Παίδες Ελλήνων ίτε". Αυτό το χαμόγελο-τραγούδι-παιάνας όμως δεν ήταν κάτι που χαρακτήριζε μόνο τους πολεμιστές μας, αλλά κάτι που υπήρχε και στην έκφραση όλου του ελληνικού λαού: στρατευμένων, αστράτευτων μα και αμάχων. Κι όταν οι νίκες άρχισαν να έρχονται η μία ύστερα από την άλλη, τότε το χαμόγελο έγινε κέφι, γλέντι τρελό, ειρωνία καυτή, σάτιρα που ξευτελίζει, που "τσακίζει κόκκαλα". Τα κόκκαλα, στην περίπτωση αυτή, του μεγάλου και δυνατού που με ύπουλο τρόπο χτύπησε τον μικρότερό του και θέλησε "να του κάνει τον παλληκαρά". Κάτι δηλαδή που κανένας Έλληνας δεν ανέχτηκε ποτέ του. Κι έτσι ανέκδοτα, γελοιογραφίες, ευθυμογραφήματα, σατιρικές εκδόσεις, θεατρικές επιθεωρήσεις, διαδηλώσεις ενθουσιασμού, εύθυμα και σατιρικά τραγούδια και κοροϊδίες γέμιζαν καθημερινά την ατμόσφαιρα των πόλεων, των χωριών και του μετώπου, κατά το δοξασμένο εκείνο εξάμηνο της ελληνικής νίκης, της νίκης που άφησε κατάπληκτη ολόκληρη την ανθρωπότητα.