Ανάστασις του Ανδρέα Ταρκόφσκι

VINO DI TOSCANA Πολύφυτο, βαθύτοπο, στης σιγανής λαμπάδας -καθώς αρχίζει μάχη σκιών στην βραδυνή θαμπάδα- στο λαδικό το φως, στο ρείθρο της ψυχής χωριό, πλατειά φυλλώθηκες, να με δεχθείς. Πηλόχτιστο έχω το κορμί κι ένα σακκούλι χώμα- μ' όλα τα σύμφωνα μιας γλώσσας άγνωστης- καρδιά. Ένα σταφύλι χώμα κι από φως μια καρυδιά Στον πόνο ψήνονται. Ψυχή και σώμα. Κι ο θάνατος ακόμα. ΕΞΟΔΟΣ Ένα πολύχρωμο πουλί στους λόφους της Τοσκάνης με ρώσικους κελαηδισμούς και χρώματα του δάσους γράφει την απουσία μου κι είναι ο κρυμμένος άσσος που σου κρατούσα, θάνατε, τώρα που' χεις πεθάνει. Θα βρέχει· γκρίζος ουρανός, μια κόκκινη βροχή γεμάτη λάσπη από χωριά χαμένα στην αντάρα. Θα πέφτουνε σταλαγματιές αίμα από την Σαχάρα μιας ζωής στο ξερίζωμα και στην απαντοχή. Τις γκρίζες καπαρντίνες σας τις ξέρω απ' την καλή. Με το φτερό του αστραφτερό, τις σκέπασε ο άγγελός μου. Λευχείμων κι ήσυχα παρών και μ' ένα δάκρυ σαν γυαλί μέσα να βρίσκω το νερό, να πνίγω τ' όφελός μου. Ώ της Τοσκάνης γήλοφοι, τύμβοι της ξενιτιάς μου, ψιχάλα το χορτάρι σας και στην πατρίδα χιόνι. Ένα πουλί πολύχρωμο, απ' το μέλλον χελιδόνι κι από τα ολόχρυσα μαλλιά της αγαπητικιάς μου.