Αυτοβιογραφία
Η Ελισάβετ Μουτζάν Μαρτινέγκου χαρακτηρίζεται ως η πρώτη ελληνίδα πεζογράφος, παρόλη την αντίφαση που ενέχει ο χαρακτηρισμός στη συγκεκριμένη περίπτωση. Μολονότι αποκλειστική επιδίωξη και διακαής πόθος της σύντομης ζωής της υπήρξε η ενασχόληση με τα γράμματα δεν ευδόκησε να δει, όσο ήταν εν ζωή κανένα έργο της δημοσιευμένο.
Η Ελισάβετ Μουτσά(ν) (1801-1832) γεννήθηκε στη Ζάκυνθο, κόρη του Φραγκίσκου Μουτσά(ν) και της Αγγελικής το γένος Σιγούρου. Οι γονείς της κατάγονταν από αριστοκρατικές οικογένειες της Ζακύνθου και ο πατέρας της ασχολήθηκε με την πολιτική. Η Ελισάβετ μεγάλωσε σε αυστηρό, κλειστό περιβάλλον, ασχολήθηκε ωστόσο με τα γράμματα από νεαρή ηλικία. Γνώριζε την ιταλική και τη γαλλική γλώσσα και επηρεάστηκε από τους τρεις δασκάλους της, τον Γεώργιο Τσουκαλά, τον Θεοδόσιο Δημάδη και τον Βασίλειο Ρομαντζά, όλοι κατώτεροι ορθόδοξοι κληρικοί. Το 1831, μετά από απόφαση της οικογένειάς της παντρεύτηκε τον κατά είκοσι χρόνια μεγαλύτερό της Νικόλαο Μαρτινέγκο, με τον οποίο απέκτησε ένα γιο τον Ελισσαβέτιο, λίγες ώρες μετά τη γέννηση του οποίου πέθανε από επιπλοκές στον τοκετό. Στο χώρο της λογοτεχνίας η Μαρτινέγκου έγραψε έργα για το θέατρο, δύο πεζές μεταφράσεις, της "Οδύσσειας" του Ομήρου και του "Προμηθέα δεσμώτη" του Αισχύλου. Έγραψε επίσης οικονομικές και ποιητικές μελέτες, καθώς επίσης ποιήματα και θεατρικά έργα στο ιταλικά. Παρά τον μεγάλο όγκο του συγγραφικού της έργου, το μόνο που σώθηκε ακέραιο είναι η "Αυτοβιογραφία" της, την οποία εξέδωσε ο γιος της το 1881.