"Προτείνω μια αφηγηματική μορφή που να προκύπτει από τη σύμμειξη της κλασικής τεχνικής του μοντάζ με ένα πιο αφηρημένο σύστημα. Αυτό το σύστημα προϋποθέτει τη χρήση μικρών φιλμικών φράσεων που ανακαλούν σκέψεις-εικόνες. Κάθε φιλμική φράση συντίθεται από ορισμένα επίλεκτα καρέ που είναι παρόμοια με τα αρμονικά μέρη που βρίσκουμε στη μουσική σύνθεση. Οι φράσεις δημιουργούν μεταγενέστερες φράσεις μεταξύ τους. [...] Απεριόριστη αλλαγή ρυθμού, ή η ξαφνική παρεμβολή μιας παρήχησης, μεταφοράς συμβόλου, ή οποιασδήποτε ασυνέχειας που εισάγεται στη δομή της ταινίας, δίνει τη δυνατότητα να τραβήξει την προσοχή του θεατή, καθώς ο σκηνοθέτης σταδιακά τον πείθει όχι μόνο να δει και να ακούσει, αλλά και να συμμετάσχει σ' αυτό που δημιουργείται στην οθόνη, τόσο στο αφηγηματικό επίπεδο όσο και σ' αυτό της ενδοσκόπησης".
Ο Gregory Markopoulos ήταν από την αρχή της κινηματογραφικής του καριέρας ένας ερωτικός ποιητής του σινεμά. Υπήρξε επίσης ένας από τους πρωτοπόρους του New American Cinema. [...] Στα τρία βιβλία του Gregory Markopoulos "Χάος Φάος ΙΙ", "Χάος Φάος ΙΙΙ" και "Βουστροφηδόν" διατυπώνεται η θεωρία του για το σινεμά. Ακόμη και το ποίημά του "Ακρόπολης γη" είναι μια υπόμνηση, μια κωδικοποιημένη παρακαταθήκη προς τους "πιστούς" που μετέχουν των ιδεών του, να μην ξεχάσουν τις βασικές αρχές, να μην παρασυρθούν από τις "σειρήνες" του εντυπωσιασμού, της εμπορικότητας, της άσκοπης προσήλωσης στην αφηγηματικότητα, στην επανάληψη της πεπατημένης. Τα κείμενά του είναι ένα κάλεσμα στην ανάμνηση της υψηλής αποστολής του κινηματογραφιστή και όσα αυτό κατά τον Gregory Markopoulos σημαίνει : υπομονή, επιμονή πάνω από την ένδεια, κριτική της κριτικής και της ιστορίας του σινεμά, αναζήτηση του προσωπικού ύφους, εργασία και επανανακάλυψη των βασικών στοιχείων που συνιστούν το ίδιο το κινηματογραφικό μέσον. Ο Markopoulos δεν συγχωρεί όσους συμβιβάζονται. Σαν ιερέας και απόστολος μιας νέας θρησκείας, ή σαν ένας ρομαντικός ποιητής που ο θάνατος τον κατατρέχει, στα κείμενά του φανερώνει την αγωνία να διασφαλίσει ότι οι αρχές που έθεσε και ο δρόμος που έχει χαράξει για τους τωρινούς και μελλοντικούς συνοδοιπόρους του, θα είναι ξεκαθαρισμένες ότι θα έχει φροντίσει και την παραμικρή λεπτομέρεια.
Τα γραπτά του, κείμενα προσωπικά και άλλα που διαβάστηκαν στο ακροατήριο με την ευκαιρία κάποιας προβολής ή παρουσίασης, φανερώνουν τις παραπάνω πλευρές του, αλλά και έναν καλλιτέχνη-"κατασκευαστή" που επινοεί, που αδιάκοπα αλλάζει και αναδιαμορφώνει τις συντεταγμένες του μέσου που υπηρετεί.
Το τρίτο βιβλίο, το Βουστροφηδόν, είναι το πιο συγκινητικό, το πιο προσωπικό και το πιο χαοτικό, με την ιδέα του για το Τέμενος σε πλήρη ανάπτυξη. Όλα τα επιχειρήματα του Markopoulos τελικά συνθέτουν το μεγάλο παζλ του νέου Σινεμά, του σινεμά για το σινεμά, και της συμμετοχής του Θεατή του 21ου αιώνα, μέσα από ένα υπερ-κείμενο μεσσιανικό, ένα μανιφέστο αποκαλυπτικού χαρακτήρα, τόσο ως προς τη γραφή όσο και ως προς το νόημα.
Ο Gregory J. Markopoulos (1928-1992) γεννήθηκε στο Τολέδο του Οχάιο από Έλληνες γονείς και ήταν από τους πρώτους που εξέφρασαν το ιδανικό του κινηματογραφιστή ως δημιουργού κάθε στοιχείου της ταινίας. Η συνεισφορά του στο σινεμά άρχισε με τα πρώτα έργα του της δεκαετίας του ΄40, αναπτύχθηκε τις επόμενες δεκαετίες και έφτασε το υψηλότερο σημείο με το "Ενιαίος", κύκλο έργων πάνω στα οποία εργαζόταν τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Ο Markopoulos γύρισε την πρώτη του ταινία στα 8 mm, η οποία είχε τίτλο "A Christmas Carol" σε ηλικία δώδεκα ετών. Παρακολούθησε διαλέξεις του Josef von Sternberg στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας και γύρισε την πρώτη του ταινία στα 16 mm, με τίτλο "Psyche", στα τέλη της δεκαετίας του '40. Τη δεκαετία του '50 τον απασχόλησε το γύρισμα μιας ταινίας μεγάλου μήκους στα 35 mm, με τίτλο "Serenity", από το ομώνυμο μυθιστόρημα ("Γαλήνη") του Ηλία Βενέζη. Στις αρχές της δεκαετίας του '60 ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη, μαζί με τον Jonas Mekas, του New American Cinema Group, στη Νέα Υόρκη, που ιδρύθηκε με σκοπό να απελευθερώσει τους κινηματογραφιστές από τους περιορισμούς της παραγωγής. Εκείνη την εποχή δημιούργησε μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες του, το "Twice a Man" (1963) και το "The Illiac Passion" (1964-67) (εμπνευσμένο από τους ελληνικούς μύθους). Το 1967 ήρθε στην Ευρώπη και συνέχισε το νεωτεριστικό του σινεμά με πολλά έργα, ανάμεσα στα οποία συγκαταλέγονται τα "Gammelion" (1968), "The Mysteries" (1968), "Political Portraits" (1969), "Sorrows" (1969), "Genius" (1970) και οι εκατό ταινίες που ακολούθησαν και αποτελούν το "Ενιαίος".
