Από το 1927 έως το 1934 ο Μπένγιαμιν καταγράφει και ερευνά την επήρεια του χασίς και άλλων ναρκωτικών ουσιών μέσα από ιδιότυπα πειράματα με φίλους του. Αυτή η διαδικασία τον οδηγεί στο "αποκορύφωμα της πεζογραφικής δύναμης" και μας αποκαλύπτει την αντιδιαστολή και τη σύνδεση μεταξύ αντικειμενικού και υποκειμενικού νοήματος κάθε φράσης. Ταυτόχρονα ο λόγος του διανθίζεται από ξαφνικά νευρικά γέλια, παρανοϊκές σκέψεις και μια "περίεργη" επιθυμία για πλάκες σοκολάτας.
Ο Μπένγιαμιν θα περιπλανηθεί στο λιμάνι της Μασσαλίας, θα παρατηρήσει αντιδράσεις σε σπίτια φίλων και θα καταγράψει τη μοναξιά του ναρκωτικού σε προσωπικές στιγμές, για να βρει τη θλίψη μιας πραγματικότητας τυλιγμένης σε "δίχτυ" και την ελπίδα στην αναμονή μιας "πνοής να το φυσήξει".
Έχοντας συνείδηση ότι ακολουθεί τη μακρά παράδοση κειμένων που αναφέρονται σε ναρκωτικά, από τον Μπωντλαίρ μέχρι τον Έσσε, ο Μπένγιαμιν "αντλεί την ομοιομορφία από την καθημερινότητα με το κουτάλι" και στο κυρτό, ασημένιο κάτοπτρό του αντανακλάται ένας διαφορετικός τρόπος να βλέπουμε τα πράγματα.
Άλλοτε κωμικός, άλλοτε τραγικός, ποτέ όμως τετριμμένος, η ματιά του είναι μια πρόσκληση να κινηθούμε προσεκτικά προς ψεύτικους αντικατοπτρισμούς της μέθης αλλά και πρόκληση για την ανακάλυψη μιας νέας πραγματικότητας.
