Η έναρξη της περιόδου της Γοτθικής Τέχνης τοποθετείται χρονικά στα τέλη του πρώτου μισού του 12ου αιώνα. Με αφετηρία το Ile de France, αυτή η τάση εξαπλώθηκε ραγδαία και με εναλλασσόμενους ρυθμούς σε όλη την Ευρώπη και σε κάθε μορφή τέχνης, κυριαρχώντας μάλιστα σε κάποιες περιοχές μέχρι και τον 16ο αιώνα. Η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με την πρότερη περίοδο, όσον αφορά την αρχιτεκτονική, ήταν η αιχμηρή αψίδα, τα ψηλά αντιτειχίσματα, οι οβελίσκοι και οι διάδρομοι, στοιχεία που ευνοούσαν τη δημιουργία στέρεων, αλλά πιο φωτεινών και πιο ψηλών κτισμάτων. Η γλυπτική έκοψε τον ομφάλιο λώρο από την αρχιτεκτονική, αποκτώντας δική της ταυτότητα και παρουσιάζοντας ανάγλυφα συμπλέγματα. Οι τοίχοι πλέον διακοσμούνται με βιτρό, νωπογραφίες και πίνακες, παίζοντας έναν εκπαιδευτικό ρόλο για τις μάζες, παράλληλα με την εξάπλωση των μοναχικών ταγμάτων και την προτεινόμενη από την ακαδημαϊκή φιλοσοφία συστηματοποίηση της γνώσης. Η Γοτθική Τέχνη, όμως, εξαπλώθηκε και στα λαϊκά στρώματα. Οι οικίες των αριστοκρατών έβριθαν θεματικών νωπογραφιών που εξυμνούσαν τη ζωή στις αυλές, ενώ οι ευγενείς παράγγελναν προσωπικά προσευχητάρια με εικονογράφηση από κοσμικά θέματα. Η διάδοση των ιδεών ευνοήθηκε τόσο από τη συνεργασία καλλιτεχνών στα εργοτάξια των καθεδρικών και από τις επαφές μεταξύ των διαφόρων ευρωπαϊκών αυλών όσο και από ιστορικά γεγονότα, όπως η κατάληψη της Πόλης, το 1204, από τους Φράγκους και η μεταφορά της παπικής έδρας στην Αβινιόν, το 1309.
