Πολυδιάστατο φαινόμενο των Διεθνών Σχέσεων, η εξωτερική δράση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) βρίσκεται, σήμερα, στο επίκεντρο θεωρητικών αναλύσεων και εμπειρικών μελετών, που επιδιώκουν να αξιολογήσουν την εξωτερική εικόνα της και να προσδιορίσουν τα παραγόμενα αποτελέσματα σε διεθνές επίπεδο. Συμβαίνει, ωστόσο, συχνά, τα σχετικά ερευνητικά ερωτήματα και τα εξαγόμενα συμπεράσματα να μην συνδέονται επαρκώς με την ανάλυση της διαδικασίας διαμόρφωσης της πολιτικής της ΕΕ στους διάφορους τομείς εξωτερικής δράσης της.
Πολυδιάστατο φαινόμενο των Διεθνών Σχέσεων, η εξωτερική δράση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) βρίσκεται, σήμερα, στο επίκεντρο θεωρητικών αναλύσεων και εμπειρικών μελετών, που επιδιώκουν να αξιολογήσουν την εξωτερική εικόνα της και να προσδιορίσουν τα παραγόμενα αποτελέσματα σε διεθνές επίπεδο. Συμβαίνει, ωστόσο, συχνά, τα σχετικά ερευνητικά ερωτήματα και τα εξαγόμενα συμπεράσματα να μην συνδέονται επαρκώς με την ανάλυση της διαδικασίας διαμόρφωσης της πολιτικής της ΕΕ στους διάφορους τομείς εξωτερικής δράσης της. Η παρούσα μελέτη εκκινεί από την παραδοχή ότι, προκειμένου η έρευνα να περάσει από την απλή καταγραφή των αποτελεσμάτων της εξωτερικής δράσης της ΕΕ στην εξήγησή τους και κυρίως, στην εξήγηση του διαφορετικού επιπέδου αποτελεσματικότητας ανά τομέα δράσης, θα πρέπει να φωτίσει τη σχέση της διαδικασίας διαμόρφωσης πολιτικής με τα παραγόμενα αποτελέσματα, καθώς και να λάβει υπ' όψιν τις ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής ή / και πεδίου εξωτερικής δράσης. Η προσέγγιση, λοιπόν, της εξωτερικής δράσης της ΕΕ στους τομείς του φυσικού αερίου και των αερομεταφορών αποτελεί μία άσκηση παρακολούθησης και εξήγησης των παραγόμενων αποτελεσμάτων, η οποία συνίσταται στην εξέταση των διαδικασιών διαμόρφωσης των σχετικών πολιτικών και στη διασύνδεση των διαδικασιών αυτών με την ασκούμενη επιρροή στο εξωτερικό περιβάλλον. Θεωρητικό όχημα της επιχειρούμενης ερευνητικής διαδρομής είναι το τρίπτυχο θεσμών, συμφερόντων και ιδεών, μέσω του οποίου εξασφαλίζεται μία σύνθετη θέαση της εξωτερικής δράσης της ΕΕ, βασιζόμενη στην αντίληψη ότι τα δίπολα δομής -δρώντων και υλιστικής- ιδεαλιστικής διάστασης εξυπηρετούν μεν αναλυτικούς σκοπούς, αλλά δεν αντικατοπτρίζουν έναν οντολογικό διαχωρισμό, καθώς ενσωματώνουν σχέσεις διαρκούς αλληλοδιάδρασης
