Δοκίμιο για την παλινόρθωση του καπιταλισμού και τη διεθνοποίηση

Υπεύθυνος για την παλινόρθωση του καπιταλισμού είναι ο ρεβιζιονισμός. Πράξη η οποία ξεκινά με τον θάνατο-δολοφονία του Στάλιν το 1953, θεσμοθετείται στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956, όταν κυρίαρχη δύναμη αναδεικνύονται επισήμως οι εκφραστές της ανάδρομης πορείας του ιστορικού γίγνεσθαι, οι φορείς της κεφαλαικρατικής νομοτέλειας, κι ολοκληρώνεται το 1989 - 91. Η εφαρμογή του Μαρξισμού - Λενινισμού ήταν εκείνη που οδήγησε την ΕΣΣΔ και τις συμμάχους της στον θρίαμβο. Ενώ η εγκατάλειψη κι αναίρεσή του τις έριξε στον γκρεμό. Η παρανόηση πως πεμπτουσία του σοσιαλισμού είναι η δικτατορία της εργατικής τάξης και ότι, συνεπώς, στο σύστημα τούτο η ταξική πάλη συνεχίζεται υπό τη μορφή του αμείλικτου πολέμου του νέου ενάντια στο παλιό, συνιστά αντιστροφή του ρεύματος της Ιστορίας. Υπάρχουν δύο τύποι διεθνοποίησης και ολοκλήρωσης, ο καπιταλιστικός κι ο σοσιαλιστικός, αντίστοιχοι των δύο παγκόσμιων οικονομιών κι αγορών όσο υφίστατο σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Η δε ρεβιζιονιστική αντεπανάσταση στις χώρες του τελευταίου συνοδεύθηκε νομοτελειακά από τη βαθμιαία ενσωμάτωσή τους στο σύστημα της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατικής οικονομίας. Τα αυθεντικά Κομμουνιστικά Κόμματα είναι τόσο αναγκαία σήμερα όσο ποτέ στο παρελθόν. Μόνο υπό την καθοδήγησή τους, το προλεταριάτο και οι λοιποί εργαζόμενοι θα ανασυνταχθούν και θα ανατρέψουν επαναστατικά τον καπιταλισμό, ώστε η Ανθρωπότητα να εισέλθει, επιτέλους, στην ατελεύτητη εποχή της συνειδητής δημιουργίας της Ιστορίας.