Εκατό συν μία θύμησες

Ήταν άνοιξη του 73. Γιορτή των Αγίων Θεοδώρων. Ο παππούς ήρθε στο σπίτι με μια παράξενη πλαστική σακούλα. Το δώρο σου, μου είπε. Την ανοίγω και βγάζω από μέσα της την ιστορία της Μικράς Ασίας. Ο πρώτος μου δίσκος 33 στροφών. (Ήδη στο σπίτι είχαμε γύρω στα 250 δισκάκια των 45 στροφών όλα αγορασμένα από τον μερακλή παππού, Καζαντζίδης, Μπιθικώτσης, Γαβαλάς, Τσιτσάνης, κ.ά.). [...] Με αυτήν τη δουλειά που λατρεύω (με όλα τα μείον της) ζω τόσα χρόνια την οικογένεια μου, προσπαθώντας να κάνω πράξη τις επιθυμίες του παππού. "Να αγαπάς το λαϊκό τραγούδι". "Να πιστεύεις στους φίλους και στους απλούς ανθρώπους". "Να μεθάς όταν θέλεις εσύ γιατί το πιοτό πρέπει να το πίνεις και όχι να σε πίνει". Και το πιο σπουδαίο... "στη δουλειά σου να μην σου επιβάλλει κανείς τη γνώμη του". Αυτό το τελευταίο φαντάζει εγωιστικό, αλλά στη μουσική όποιος δεν έχει εγωισμό και ενδίδει, πάει χαμένος. Όσο για τη "Μικρά Ασία", τον πρώτο δίσκο, δώρο του παππού, σώζεται ακόμη και κατέχει το Νο 1 σε μια ολοκληρωμένη πλέον δισκοθήκη με τα "Άπαντα" του ελληνικού μας τραγουδιού. Μια δισκοθήκη που είναι το μεγαλύτερο καμάρι μου, 30 χρόνια αφιερωμένα στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, 30 χρόνια αναζήτησης από πόλη σε πόλη, από δισκοπωλείο σε δισκοπωλείο. Αυτή μου δίνει ζωή και τροφή για εμπνεύσεις στη δουλειά μου. Από αυτή λοιπόν τη δισκοθήκη διάλεξα (αρκετά δύσκολο) τους 100 + 1 δίσκους που σημάδεψαν τη γεμάτη μουσική ζωή μου και το ελληνικό τραγούδι. Πιστεύω αν ζούσε σήμερα ο παππούς μου, τους ίδιους θα διάλεγε. Είμαι σίγουρος... (από την εισαγωγή του βιβλίου)