Το βιβλίο "Επιστροφή στα παιδιά της Αντιγόνης" θέτει και πάλι μια σειρά από ερωτήματα που αφορούν στο παρελθόν αλλά περισσότερο στο παρόν μας: Ποια είναι η θέση της αρχαίας κληρονομιάς στην παιδεία των Ελλήνων και της ανθρωπότητας; Υπάρχει δρόμος γυρισμού από την λησμονιά που σκεπάζει τους "άχρηστους" κλασικούς και την μονόπλευρη στροφή στο "χρήσιμο"; Τα πεδία που το απασχολούν είναι το θέατρο, η αρχαιογνωσία και ιδιαίτερα ο μύθος και η τελετουργία, καθώς και η νεότερη ελληνική πεζογραφία και ποίηση. Αναφέρεται σε ξένους και Έλληνες, από τον Έλιοτ και τον Φρόυντ μέχρι τον Κουν και τον Λεκατσά, τον Κάλβο, τον Μακρυγιάννη, τον Παπαδιαμάντη, τον Καβάφη, τις παραστάσεις της τραγωδίας και τον Καραγκιόζη.
Μετά είκοσι έτη από την έκδοση της πρώτης μορφής αυτού του έργου, η επιστροφή στα ίδια ερωτήματα γίνεται σε μια μακρά εισαγωγή, που είναι ένα βιβλίο μέσα στο βιβλίο. Στο κείμενο αυτό επιβεβαιώνεται ότι στον μεγαλύτερο βαθμό η σχέση με την αρχαιότητα, που την θυμόμαστε όταν εκφωνούμε επετειακά λογίδρια, παραμένει για τους περισσότερους επίσημους εκφραστές της κοινωνίας μας επιδερμική και ευκαιριακή. Καθώς όμως συμβαίνει και με τους ήρωες του Δουμά, στο μυθιστόρημα της ωριμότητας που ακολουθεί τους Τρεις σωματοφύλακες, αυτός που ανατρέχει ή επιστρέφει στις μορφές, στις δημιουργίες και στα γεγονότα που τον σφράγισαν ανακαλύπτει κάτι που υπερβαίνει την φθορά: τα ίδια πρόσωπα και τα ίδια κείμενα βαθαίνουν και αποκτούν ένα νέο περιεχόμενο, μιλούν με μια νέα φωνή. Από αυτή την νέα φωνή που μας υποδέχεται στην επιστροφή μας πρέπει να αντλήσουμε τις απαντήσεις.
