Η δωδεκάχρονη Αιθρία, ψάχνοντας την αυτογνωσία της στον καθρέφτη, βιώνει μια συγκλονιστική μεταφυσική εμπειρία: την χωροχρονική κυκλωτική πύλη προς την συμπαντική αιωνιότητα.
Ο πρώτος κύκλος του έργου αρχίζει από την ευαίσθητη παιδική ηλικία με άμεσες θεάσεις στον άγοντα άξονα μιας ιερής μυσταγωγίας στις αρχές του ελληνικού πολιτισμού, με την παγκόσμια εμβέλειά του, στοχεύοντας στην έμπνευση και ανάδυση των ευγενέστερων ψυχοπνευματικών ιδιοτήτων του ανθρώπου.
Εδώ το "Παιδί" δεν περιορίζεται ηλικιακά σε στενά χρονικά όρια, αλλά νοείται ψυχολογικά, ως αφετηρία, με όλες τις ιδιότητες της αθωότητας και της ορμής της ζωής και τα παρεπόμενά τους (λάθη, πάθη, ανωριμότητα, άγνοια...), σε έναν διαρκή επιτακτικόν αγώνα γνώσης-απελευθέρωσης με ανάπτυξη πρωτόβουλης κρίσης, ευθύνης, αυτενέργειας, δημιουργικότητας, προς εκπαίδευση, ωρίμανση και ψυχολογική "ενηλικίωση" μέσα στις αντίξοες συνθήκες του ιστορικού στίγματος της σύγχρονης εποχής. Προσδιορίζοντας τις γεωγραφικές και ιστορικές συντεταγμένες παρουσιάζει απ' αρχής της γέννησης της Αιθρίας και εντεύθεν, σε χρόνο ενεστώτα, χαρακτηριστικά δρώμενα της καθημερινότητας, που οδηγούν σε πνευματικές υπερβάσεις, ανακαλύπτοντας σε έναν κόσμο διαρκών μεταβολών τις αιώνιες σταθερές Ιδέες-Αξίες Ζωής, σε μιαν αέναη διαλογική του βάθους, όπου ο λόγος των Στοχαστών, ως κατάθεση στην Τράπεζα της Ανθρωπότητας, έρχεται συνοδοιπόρος στο προσωπικό ταξίδι της αυτογνωσίας και της γνώσης του Σύμπαντος Κόσμου.
