Αυτό που κινεί την περιέργεια, το ενδιαφέρον και το θαυμασμό μας είναι το γεγονός πως το έργο του Θόδωρου εξακολουθεί, μέσα από ιδιότυπες οπτικές και νοητικές γωνίες, να είναι ενεργό και επίκαιρο, με άλλα λόγια να είναι σύγχρονο. Για τούτον ακριβώς το λόγο δεν μοιάζει ούτε να συνάδει με την εποχή του ούτε να δέχεται αβασάνιστα μια συναινετική κατάσταση η οποία χρονολογεί στο παρελθόν έργα των οποίων το πρώτο μέλημα είναι να αποζητούν το παρόν, να το αφουγκράζονται και να το στοχεύουν. Η ανάγκη αυτή, μέσα από τα ερωτηματικά που προκαλεί, είναι πάντα σημερινή. Τίποτα το "αναδρομικό" δεν μπορεί να αναλάβει τη θέση από την οποία γίνεται το έργο ή από όπου προσλαμβάνεται. Το τι και πώς ερωτά και το ποιος και ποίον έρχονται αντιμέτωπα με τα ερωτήματα αυτά στο παρόν. Ο Χρόνος, ο Χώρος κι ο Λόγος είναι σημερινοί και άμεσοι.
Η ανάγκη αυτή εκφράζει κάθε φορά το σήμερα. Πρώτον, γιατί τα περισσότερα από τα αιτήματα μέσα από τα οποία το έργο ολοκληρώθηκε τη στιγμή που έγινε, δεν έχουν ικανοποιηθεί από την εποχή, τη νοοτροπία, την κοινωνία. Δεύτερον, γιατί αν η συνειδητοποίησή τους έφτασε σταδιακά να είναι και δική μας, τα αιτήματά της δεν είναι ατομικά, αλλά συνιστούν μια συλλογική διάσταση που αφορά τη γλώσσα που τα εκφράζει, είτε συμβολικά είτε πραγματικά, σήμερα. Έτσι, τα αιτήματα αυτά δεν μπορούν κατ' ουδένα τρόπο (και ως προς το νόημα και ως προς τη μορφή που ενσαρκώνουν) να υπάρξουν μόνον ως κατάλοιπα μιας άλλης εποχής ή ως υπόλοιπα μιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Από τη φύση τους, έτσι όπως την έπλασε ο καλλιτέχνης, αλλά και έτσι όπως συμμετέχει μέσα στη γύρω πραγματικότητα, τα αιτήματα μαζί με τα έργα έχουν τη δυνατότητα να εξαφανιστούν αν η περίσταση τείνει να τα συρρικνώσει ή αν ένα καθεστώς προσπαθήσει να τους επιβληθεί. Η δυνατότητα αυτοαναίρεσης είναι εγγενής της διεκδίκησης για αυτοδιάθεση. [...]
Ντένης Ζαχαρόπουλος
