Ένα σπίτι στην εξοχή με τον ωραιότερο βυσσινόκηπο της περιοχής βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και της κατάρρευσης.
Οι σχεδόν αδιάφοροι μικροαστοί ιδιοκτήτες του δεν κάνουν τίποτα για να το σώσουν από την πώληση. Χάνουν το αγαπημένο τους πατρικό σπίτι και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να το κοιτούν και να αναπολούν.. Να αναβιώνουν οι παιδικές τους αναμνήσεις, να νοσταλγούν τις παλιές ευχάριστες στιγμές, να χορεύουν, να γελούν, να φλερτάρουν...
Τίποτα δεν τους κάνει να μετανιώνουν για την απόφασή τους, ακόμα και όταν ακούν τα τσεκούρια να χτυπούν δυνατά και να κόβουν τις αγαπημένες τους βυσσινιές. Ο ‘Αντον Τσέχωφ μέσα από το έργο του απεικονίζει τη διαρκή φθορά της καθημερινής ζωής στη Ρωσία του 20ου αιώνα δίνοντας όμως μια νότα ελπίδας για το μέλλον και κάνοντας μια ακριβή πρόβλεψη της επανάστασης που ακολούθησε.
"Ο "Βυσσινόκηπος", το μέγιστο επίτευγμα του νατουραλιστικού κινήματος στο σύγχρονο θέατρο, είναι το τελευταίο έργο του Τσέχοφ. Γράφτηκε και αναθεωρήθηκε όταν ο συγγραφέας του ήταν ετοιμοθάνατος και αναγκασμένος εξαιτίας της φυματίωσής του να ζει στο ηπιότερο κλίμα της Γιάλτας, στη Μαύρη Θάλασσα, κάπου εφτακόσια μίλια μακριά από τη Μόσχα. [...]
Παρά την αργή κυοφορία του έργου, η πρόοδος του Τσέχοφ στη δραματουργία του "Βυσσινόκηπου" προϋποθέτει απόλυτη εμπιστοσύνη σ΄αυτό που έκανε. Αξίζει να προσέξουμε την αλλαγή του σκηνικού από Πράξη σε Πράξη, τη μετακίνηση από το σπίτι προς τα έξω, στο κτήμα (ως την πόλη, θα 'λεγε κανείς, που διαγράφεται στον ορίζοντα) και πίσω στο σπίτι· και μέσα στο σπίτι, από το δωμάτιο των τρυφερών αναμνήσεων, το παιδικό, σε άλλα δωμάτια, πιο ουδέτερα, και πάλι πίσω στο παιδικό. Παράλληλα με αυτές τις ορατές αλλαγές, ο Τσέχοφ αξιοποιεί το θέμα του καιρού και των εποχών περνώντας από την παγωνιά της άνοιξης, που επαγγέλλεται τη ζέστη του καλοκαιριού, στην παγωνιά του φθινοπώρου, που προμηνύει το χειμώνα. Εδώ εμφανίζεται και πάλι στη δραματική γραφή του Τσέχοφ ο λυρισμός του "Γλάρου". [...]"
(απόσπασμα από το κείμενο: J. L. Styan, "Ο βυσσινόκηπος", από το βιβλίο του "Chekhov in Performance", Cambridge University Press, 1971)
