Κάποτε, τον 13ο αιώνα, έζησε στην Περσία ένα πρόσωπο θρυλικό, που θεωρούσε μεγαλύτερη ευδαιμονία στη ζωή τον έρωτα και τραγουδούσε την ομορφιά των αγοριών και των κοριτσιών, τη γλύκα των φρούτων, την ομορφιά των λουλουδιών και την εναλλαγή των εποχών. Αυτός ο άνθρωπος ονομαζόταν Μουσαρίφ αντ-Ντιν Ιμπν Αμπντάλα αντ-Ντιν Σααντί (1194;-1296;). Μέσα από τον κήπο που υπήρξε η ζωή του, μας προτείνει μια τέχνη του ζειν, έναν πλούτο από γνώμες και μια σοφία ιδωμένη από ποιητική σκοπιά.
Η μετριοπάθεια στις επιθυμίες, τα πλεονεκτήματα της σιωπής, η νιότη και ο έρωτας, η επίδραση της παιδείας και η αγαθή προαίρεση μέσα στην κοινωνία: αυτά πραγματεύεται, σε γενικές γραμμές, "Ο Κήπος με τα Ρόδα" ή "Γκιουλιστάν".
Βιβλίο ήρεμου στοχασμού, φιλάνθρωπης ηθικής, απόσταγμα από το αποθησαύρισμα ενός μακροχρόνιου βίου, κι ακόμη, βιβλίο ευδαιμονίας και απροσδόκητων συμβάντων. Το "Γκιουλιστάν" είναι δημιούργημα ενός ανθρώπου που λάτρεψε το θέατρο της ζωής και τη σαγήνη της κάθε στιγμής της.
Ο Σααντί, ο επονομαζόμενος Μοσλέχ-Εντίν, ο εξοχότερος Πέρσης ποιητής, γεννήθηκε στην πόλη Σιράζ. Βεβαιώνεται ότι ο Σααντί ήταν εκατόν δύο ετών όταν πέθανε, το έτος 691 της Εγίρας, δηλαδή γεννήθηκε το έτος 589 (1194 καθ' ημάς).
Σπούδασε κατ' αρχάς στη Βαγδάτη και κατόπιν ασπάστηκε την πνευματική ζωή. Ο συγγραφέας της "Ιστορίας των Περσών" μας λέει ότι ο Σααντί πέρασε τριάντα χρόνια από τη ζωή του μελετώντας· άλλα τριάντα χρόνια ταξίδευε και άλλα τριάντα χρόνια έζησε μακριά από τον κόσμο, κάνοντας ασκήσεις πίστεως. Είχε διάθεση παιγνιώδη και στη συζήτηση ήταν εξαιρετικά πνευματώδης. Προς το τέλος της δράσης του έκτισε κοντά στα τείχη της Σιράζ ένα ερημητήριο, όπου ζούσε μέσα στο στοχασμό και την ενατένιση του Θείου. Εκεί δεχόταν επισκέψεις και δώρα από τα πιο διακεκριμένα πρόσωπα. Από τα δώρα αυτά ξεχώριζε ό,τι ήταν απαραίτητο για την επιβίωσή του και άφηνε τα υπόλοιπα για τους φτωχούς. Το σώμα του Σααντί αναπαύεται στο ίδιο αυτό μέρος όπου πέρασε τα τελευταία του χρόνια.
