Από τους Παρίσιους, τους πρώτους κατοίκους της πόλης που φοβούνταν μήπως "τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι" και τους βρόμικους μεσαιωνικούς δρόμους, στον Μάη του '68 κι από κει στις εξεγέρσεις των προαστίων το φθινόπωρο του 2005, στο Παρίσι του Ουελμπέκ, των θαμώνων στα κλαμπ ανταλλαγής ερωτικών συντρόφων και των οπαδών του Ζιντάν... "Η Μυστική ιστορία" ενδιαφέρεται περισσότερο για τα σοκάκια της λαϊκής Μπελβίλ και λιγότερο για τους κήπους των Βερσαλλιών, περισσότερο για τις πόρνες της οδού Σεν Ντενί και λιγότερο για τους πολιτικούς του προεδρικού μεγάρου που κάποτε προσπάθησαν να τις εκδιώξουν.
Αυτό το βιβλίο δεν είναι ούτε τουριστικός οδηγός, ούτε βιβλίο ιστορίας. Γράφτηκε πάνω απ' όλα για να χρησιμοποιηθεί. Μπορεί να αναλάβει το ρόλο του διερμηνέα, του ξεναγού, του συνομιλητή. Πάρτε το μαζί σας σε μια "μυστική" βόλτα μακριά από μουσεία και τουριστικά αξιοθέατα, πίσω από την απατηλή λάμψη της επίσημης ιστορίας.
Ο Χάσεϊ άρχισε να γράφει τη "Μυστική ιστορία" το 2002 όταν ο Σαρκοζί, ως υπουργός εσωτερικών, είχε προσπαθήσει να διώξει τις πόρνες από το κέντρο του Παρισιού. Αυτή η επιχείρηση "εκκαθάρισης" άνοιξε έναν μεγάλο κύκλο συζητήσεων, καθώς πολλοί υποστήριζαν πως κάτι τέτοιο θα αλλοίωνε το χαρακτήρα της πόλης. Τότε ο Χάσεϊ σκέφτηκε ότι, με αυστηρά πολιτικούς όρους, η ιστορία της γαλλικής πρωτεύουσας δημιουργήθηκε από την κίνηση ανάμεσα στον αφηρημένο χώρο της κρατικής εξουσίας και τον πραγματικό, κατοικημένο χώρο των ονειροπόλων, των διαφωνούντων, των ανατρεπτικών. Αλλά και από μια μετακίνηση ανάμεσα στο "φωτεινό" και το "σκοτεινό". Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι Λουτέτια, όπως ονομαζόταν αρχικά το Παρίσι, μπορεί να σήμαινε "Πόλη του Φωτός", αλλά είναι εξίσου πιθανό να σήμαινε "νήσος των αρουραίων".
Ο Χάσεϊ δεν σκόπευε να ξαναγράψει την επίσημη ιστορία του Παρισιού. Γι' αυτήν άλλωστε έχουν γραφτεί εκατομμύρια λέξεις. Καταπιάστηκε όμως με τον άθλο της καταγραφής μιας "άλλης" ιστορίας: αυτής μιας πόλης που "η πιο αληθινή της παράδοση ήταν το ένστικτό της πολιτιστικής και πολιτικής ανατροπής". Στις σελίδες του βιβλίου συνυπάρχουν βασιλείς, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, πόρνες, εργάτες της αριστερής όχθης, εγκληματίες, μετανάστες, όλοι όσοι δημιούργησαν το μύθο της γαλλικής πρωτεύουσας από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα.
Το μικρό αφιέρωμα του Χάσεϊ στη σκοτεινή πλευρά της Πόλης του Φωτός εξελίχθηκε σε ένα βιβλίο 500 σελίδων. Για να το γράψει βυθίστηκε σε βιβλιοθήκες, διένυσε με ποδήλατο χιλιόμετρα δρόμων, πήρε συνεντεύξεις από καλλιτέχνες, συγγραφείς, πολιτικούς, αθλητές και βέβαια από τον απλό κόσμο που είναι το πραγματικό "υλικό" του βιβλίου.
Ο Άντριου Χάσεϊ γεννήθηκε το 1963 στο Λίβερπουλ. Πρωτοπήγε στο Παρίσι στα τέλη της δεκαετίας του 1970 "για ένα προσκύνημα στον τάφο του Τζιμ Μόρισον". Νεαρός διψασμένος για αναρχία και περιπέτεια πήρε την πρώτη γεύση από τη γαλλική πρωτεύουσα παίζοντας μουσική στο μετρό. Όταν επέστρεψε στο Λίβερπουλ βάλθηκε να καπνίζει κρυφά Gauloises και υποσχέθηκε μια μέρα να εγκατασταθεί στην πόλη που τον ξελόγιασε. Πράγματι, σήμερα ζει στο 14ο διαμέρισμα του Παρισιού και είναι πρόεδρος του τμήματος Γαλλικής και Συγκριτικής Λογοτεχνίας του University of London. Συνεργάζεται επίσης στην έκδοση του Observer Sports Magazine. Έχει γράψει άρθρα για την αναρχία, τη μόδα της αυτοκτονίας που αναπτύχθηκε το '90 στο Παρίσι, το Ισλάμ, τους καταστασιακούς, την τέχνη, το ποδόσφαιρο και την πορνογραφία σε πλήθος περιοδικών και εφημερίδων.
