Παρά τις σημαντικές εξελίξεις στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα στην Ιστοριογραφία, στην Επιστημολογία της Ιστορίας και στη Διδακτική της Ιστορίας, σήμερα, στις αρχές του 21ου αιώνα, το θέμα της ιστορικής εκπαίδευσης τίθεται ξανά, με νέα μορφή, κυρίως με βάση τις νέες κοινωνικές, πολιτισμικές, επικοινωνιακές και τεχνολογικές παραμέτρους που διαγράφουν το πλαίσιο της σύγχρονης πραγματικότητας, αλλά και με την επίγνωση ότι το κέντρο βάρους της έρευνας πρέπει να μετατοπιστεί στους μηχανισμούς πρόσληψης και κατάκτησης της ιστορικής γνώσης.
Οι διαπιστώσεις αυτές αποτέλεσαν το κίνητρο για το σχεδιασμό του παρόντος τόμου, ο οποίος εξαρχής δεν αποσκοπούσε να συνθέσει ολοκληρωμένες, κλειστές απαντήσεις, αλλά να προωθήσει γόνιμο και ουσιαστικό διάλογο με βάση τις εμπειρίες, τον απολογισμό, τον προβληματισμό και τις θεωρητικές αναζητήσεις ειδικών ερευνητών-μελετητών από διάφορες χώρες.
Ειδικότερα, ο παρών τόμος αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο, με τον τίτλο "Ιστορική Εκπαίδευση - Διεθνείς Προσεγγίσεις", παρουσιάζει γενικές θεωρητικές αναζητήσεις, επιστημολογικές και διδακτικές συγκλίσεις, αλλά και ειδικότερες εθνικές αποκλίσεις, όπως αυτές εμφανίζονται σε χώρες της Ευρώπης και της Βόρειας και Νότιας Αμερικής. Το δεύτερο μέρος, με τον τίτλο "Ιστορική Εκπαίδευση - Προσεγγίσεις στην Ελλάδα", θίγει καίρια ζητήματα αναγκαίων θεσμικών και διδακτικών καινοτομιών, αλλά και αδρανειών και αγκυλώσεων που εμποδίζουν τη δεξίωση καινοτομιών και τον γενικότερο διδακτικό, θεματολογικό και μεθοδολογικό αναπροσανατολισμό του μαθήματος στην Ελλάδα.
