Έναν χρόνο μετά την εφαρμογή του Μνημονίου, η ελληνική οικονομία δεν έχει ακόμη σταθεροποιήσει το δημόσιο χρέος, παρά τις οριζόντιες περικοπές, και απέτυχε να αυξήσει τα έσοδα, παρά τη μεγάλη αύξηση των φόρων σε όσους ήδη τους πλήρωναν. Ιστορίες οικονομικού τρόμου για έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ, αλλά ίσως και διάλυση του ίδιου τού Ευρώ, εμφανίζονται όλο και πιο συχνά, εκμεταλλευόμενες τόσο τη δυστοκία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ξεκάθαρες λύσεις όσο και την καταστροφολογία που προέρχεται από όσους ποντάρουν πολιτικά και χρηματικά στην πτώχευση της χώρας.
Έναν χρόνο μετά την εφαρμογή του Μνημονίου, η ελληνική οικονομία δεν έχει ακόμη σταθεροποιήσει το δημόσιο χρέος, παρά τις οριζόντιες περικοπές, και απέτυχε να αυξήσει τα έσοδα, παρά τη μεγάλη αύξηση των φόρων σε όσους ήδη τους πλήρωναν. Ιστορίες οικονομικού τρόμου για έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ, αλλά ίσως και διάλυση του ίδιου τού Ευρώ, εμφανίζονται όλο και πιο συχνά, εκμεταλλευόμενες τόσο τη δυστοκία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ξεκάθαρες λύσεις όσο και την καταστροφολογία που προέρχεται από όσους ποντάρουν πολιτικά και χρηματικά στην πτώχευση της χώρας.
Το βιβλίο απαντά αναλυτικά στο πώς δημιουργήθηκε το χρέος, πώς έγινε εκρηκτικό, αλλά και πώς μπορεί πλέον να τιθασευθεί. Η ανατροπή της ύφεσης είναι ο πιο κρίσιμος παράγοντας στην αντιμετώπισή του. Μόνο αν η οικονομία βρεθεί γρήγορα σε τροχιά ανάπτυξης, θα μπορέσει να βγει από την παγίδα χρέους, να αυξήσει τα έσοδα και να αποτρέψει την έκρηξη της ανεργίας και της κοινωνικής αναταραχής. Το βιβλίο προτείνει μια σειρά από μικρές και μεγάλες αλλαγές στην Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση που μπορούν να βοηθήσουν σε αυτή την προοπτική, αρκεί να γίνουν έγκαιρα και αποτελεσματικά, χωρίς άλλες αναβολές και προσχήματα.
Προτείνει επίσης να αντικατασταθεί το Μνημόνιο από μια νέα Συμφωνία αρχών και αμοιβαίων δεσμεύσεων, χωρίς όμως πολιτικούς καταναγκασμούς και κοινωνική εξουθένωση. Η Συμφωνία θα περιλαμβάνει δημοσιονομικούς στόχους όπως τα κριτήρια του Μάαστριχτ, αλλά όχι υπαγόρευση των μέσων πολιτικής, καθώς και αναπτυξιακά μέτρα όπως τα διαρθρωτικά ταμεία, αλλά χωρίς υποθήκευση δημόσιας περιουσίας στους πιστωτές.
