Το ελαφρό μουσικό θέατρο στην μεσοπολεμική Αθήνα

Ο Μεσοπόλεμος αποτέλεσε το κατεξοχήν μεταβατικό στάδιο για τη διαμόρφωση του σύγχρονου προσώπου της νεοελληνικής σκηνής και το θέατρό του ήταν στη συντριπτική του πλειοψηφία μουσικό. Σε μια εποχή όπου η κυκλοφορία καινούργιων τραγουδιών, το λανσάρισμα καινούργιων ειδών ένδυσης, η εκμάθηση των μοντέρνων χορών και η υιοθέτηση τρόπων καλής συμπεριφοράς γίνονταν όλα στον ίδιο χώρο, στη σκηνή της Οπερέττας και της Επιθεώρησης δηλαδή, η μελέτη της ζωής των δύο ειδών αποκτά ενδιαφέρον που δεν είναι πια μόνο θεατρικό αλλά ευρύτερα κοινωνικό. Η ακμή στην οποία με συνεχείς δοκιμές το θέατρο αυτό κατάφερε να φτάσει την περίοδο 1928-1936 άρχισε να υποχωρεί κάτω από την πίεση του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και τον ανταγωνισμό του κινηματογράφου. Ως τότε όμως είχε αφήσει περί τα 1.000 έργα, που αποτέλεσαν μαγιά για τις μετέπειτα επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου, και είχε εγκαταστήσει στη σκηνή, πέρα από το θεματικό δίπολο φτώχια - πλούτη που επίσης πέρασε στον κινηματογράφο, ένα πάνθεον κωμικών ηρώων, κραταιών μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Στοv δεύτερο τόμο αυτής της μελέτης εξετάζεται η δράση των επιμέρους θεατρικών ειδικοτήτων (ηθοποιών, συγγραφέων, μουσικών, σκηνογράφων, σκηνοθετών, χορογράφων), ενώ παρέχονται στον αναγνώστη μια σειρά εργαλεία για την καλύτερη χρήση της μελέτης συνολικά: βιβλιογραφία, πίνακες στατιστικών στοιχείων, παραστασιογραφία, αποσπάσματα επιθεωρήσεων, ευρετήρια.