Ύμνος εις την ελευθερίαν, Διον. Σολωμού

Η αλαζονεία των Ισχυρών, η ηθική των αδυνάτων. Στους τελευταίους η ελπίδα ταιριάζει πιο πολύ, ενώ στους πρώτους η αυθάδεια, η αναίδεια, η υπεροψία. Και ο στεναγμός και το κλάμα είναι πιο βαθιά, πιο γοερά, όταν βγαίνουν μέσα από τα ερείπια ή γύρω από τα πτώματα και πιο ανεπαίσθητα, όσο απομακρύνεται κάποιος από το χώρο όπου εκτυλίχθηκε ή το χρόνο οπότε συνέβη το γεγονός. Μην απορήσεις λοιπόν, φίλε αναγνώστη, για την επιλογή του εξωφύλλου. Δεν είναι τυχαία, δεν έγινε επιπόλαια. Στην πρόσοψη του βιβλίου ένας πίνακας, αυτός του προικισμένου με ταλέντο ζωγράφου Θεόδωρου Βρυζάκη (1814 - 1878). Τρεις οι πρωταγωνιστές. Ο ένας δείχνει το στόχο με αποφασιστικότητα, ο άλλος είναι έτοιμος να ορμήσει στη μάχη και ο τρίτος, πληγωμένος, κάθεται στο έδαφος, ενώ συλλογίζεται την αδυναμία του να συνεχίσει ο ίδιος πολεμώντας. Ολόκληρος ο Αγώνας αποτυπωμένος με χρώματα μουντά, σκοτεινά, η αρχή του, η αβεβαιότητα της έκβασής του. Στο οπισθόφυλλο οι εικόνες ακόμα πιο οδυνηρές. Ο εμπαιγμός των ισχυρών ολοφάνερος. Και η μοίρα των σκλάβων, των αδυνάτων... Ο "Ύμνος εις την Ελευθερίαν" του Διον. Σολωμού, είναι για όλους εκείνους που τους είπαν όσα ήθελαν να ακούσουν, αλλά στο τέλος όλοι τους ενέπαιξαν..., τους εμπαίζουν...