Εγώ, ένας άλλος
"Έχετε προσέξει ότι αυτό τον αιώνα όλα γίνονται πιο πραγματικά, ότι αποκαλύπτουν τον πραγματικό τους εαυτό; Ο στρατιώτης γίνεται επαγγελματίας δολοφόνος, η πολιτική έγκλημα, το κεφάλαιο επιχείρηση εξόντωσης ανθρώπων εξοπλισμένη με κρεματόρια, ο νόμος κανόνας βρόμικων παιχνιδιών, η παγκόσμια ελευθερία φυλακή των λαών, ο αντισημιτισμός Άουσβιτς, το εθνικό αίσθημα γενοκτονία. Ο αιώνας μας είναι ο αιώνας της αλήθειας, δίχως την παραμικρή αμφιβολία. Ωστόσο από καθαρή συνήθεια τα ψεύδη συνεχίζονται, παρόλο που η πρόθεση γίνεται αντιληπτή απ' όλους.
Ο Ίμρε Κέρτες (1929-2016) γεννήθηκε στη Βουδαπέστη από γονείς εβραϊκής καταγωγής. Το 1944 εκτοπίστηκε στο Άουσβιτς και ένα χρόνο αργότερα στο Μπούχενβαλντ. Έχοντας ζήσει πολλά χρόνια ως μεταφραστής (ανάμεσα στις μεταφράσεις του έργα των Φρόιντ, Νίτσε, Χόφμανσταλ κ.ά.), έγινε γνωστός το 1975 ήδη με το πρώτο του βιβλίο "Μυθιστόρημα ενός ανθρώπου δίχως πεπρωμένο" (μτφρ. Γιώτα Λαγουδάκου, Καστανιώτης, 2003), που αναφέρεται στην εμπειρία ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού στο Άουσβιτς. Στη Γερμανία χαρακτηρίστηκε από τους κριτικούς ως ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του 20ου αιώνα, και το 2005 μεταφέρθηκε στον ουγγρικό κινηματογράφο. Ακολούθησαν τα έργα του "Το φιάσκο" (1988), "Η αγγλική σημαία" (1990), "Καντίς για ένα αγέννητο παιδί" (1990, μτφρ. Μάγκυ Κοέν, Καστανιώτης, 2003), "Ημερολόγιο της γαλέρας" (1992), "Εγώ, ένας άλλος" (1997, μτρφ. Γιώτα Λαγουδάκου, Καστανιώτης, 2002), "Εκκαθάριση" (2003, μτφρ. Γιώτα Λαγουδάκου, Καστανιώτης, 2004), "Φάκελος Κ." (2006, μτφρ. Γιώτα Λαγουδάκου, Καστανιώτης, 2007), κ.ά. Τιμήθηκε με πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων τα Ατίλα Γιοζέφ (1989), Kossuth (το σημαντικότερο λογοτεχνικό βραβείο της Ουγγαρίας, 1997), Herder (2000), Welt (2000), Corine (2004), Goethe Medal (2004) και Jean Amery (2009). Τον Οκτώβριο του 2002 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, "για τη γραφή του που αναδεικνύει την εύθραυστη εμπειρία του υποκειμένου απέναντι στη βάρβαρη αυθαιρεσία της Ιστορίας". Το 2014 χρίστηκε Ιππότης της Τάξης του Αγίου Στεφάνου στη χώρα του. Προς το τέλος της ζωής του έζησε για ένα διάστημα στο Βερολίνο, ως μέλος της Akademie der Kunste. Πέθανε στη Βουδαπέστη, στις 31 Μαρτίου 2016, σε ηλικία 86 ετών, μετά από μάχη με τη νόσο του Πάρκινσον.