Επέκεινα της απουσίας

Έχοντας ως άξονα μια καινοφανή ερμηνευτική παρακολούθηση της θεμελιώδους αρχαίας τραγωδίας, το δοκίμιο τούτο προσκαλεί τον αναγνώστη του σ' ένα ταξίδι που διατρέχει τα ψυχικά τοπία του κατεξοχήν τραυματισμένου ήρωα της αρχαίας γραμματείας: του Οιδίποδα. Από την ώρα που ξεσπά το κεντρικό πνευματικό δράμα του ανθρώπου, το δράμα της ταυτότητας, μέχρι την ώρα που αυτό θα λάβει την αναπάντεχη λύση του μέσα από το βλέμμα του άλλου, θα μεσολαβήσει μια σειρά από διευρύνσεις του, σαν τους επάλληλους κύκλους που δημιουργεί μια πέτρα που πέφτει στο νερό ή σαν έναν σπειροειδή ελιγμό, που θα ανοίξουν το αρχαίο κείμενο στη μοίρα του νεότερου ψυχισμού. Από τα κανάλια της Βενετίας μέχρι την ενδοχώρα του καντιανού και του φροϋδικού στοχασμού, θα αναγνωρίσουμε τα σκοτεινά σημεία μιας ύπαρξης που διαφεύγει του εαυτού της και του άλλου, φτάνοντας έτσι ίσαμε το μετανεωτερικό εγκώμιο του απόντος εαυτού. Παρακολουθώντας όμως τα βήματα του Οιδίποδα, θα μπορέσουμε επίσης να διανοιχτούμε στη ζωτική απώλεια, σ' εκείνη που εγκαινίασε ο Αδάμ, στη σκιά μας ή στη φωνή του Άλλου, στη Νέκυια, στο πετρωμένο βλέμμα της Μέδουσας και στη συντριβή της όρασης, στην πτώση των προσωπείων, σ' όλα τούτα τα μοτίβα από τον Οιδίποδα, την Γραφή, την Οδύσσεια, και από μια σειρά άλλα κείμενα από τον Σαίξπηρ μέχρι τον Λεβινάς, τα οποία θα θελήσουμε να φωτίσουμε τη βαθύτερη αλήθεια τους. Το μονοπάτι της εμπιστοσύνης στο ίδιο σκοτάδι θα μας οδηγήσει σ' ένα χαρισματικό τέλος: στην αναπάντεχη ανάδυση μιας πατρίδας μέσα στην εξορία - στην πραγματικότητα μιας ριζικά μοιρασμένης ύπαρξης και σ' έναν εαυτό που υπάρχει ως αυτοπροσφορά ή ως συνομιλία. Η γενναιοδωρία και η εγγύτητα θα αναφανούν τότε ως οντολογικό πεδίο του υποκειμένου.