Η γειτονιά των καλών κλεφτών
Πάντα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο. Από μικρό παιδί. Πάντα ήθελα να φτιάξω σε μια γωνιά του μυαλού μου μερικά δωμάτια σαν καταφύγιο για τις ώρες της μεγάλης καταιγίδας, όταν θα καταλάβαινα ότι η αναμονή του έρωτα δεν έχει κανένα νόημα. Αγαπούσα βέβαια, αλλά η αγάπη μου ήταν πολύ παράξενη, δεν είχε όνομα, ούτε αντικείμενο κι ήταν πιο τυραννική από οποιαδήποτε κανονική αγάπη. Με έτρωγε σαν αρρώστια και συνεχώς με απογοήτευε, ήταν μια θολή επιθυμία που δεν έμαθα να απευθύνω στους άλλους.