"Ιδού λοιπόν, θέατρο τσέπης. Mε τον όρο "θέατρο τσέπης" δεν εννοούμε "θέατρο που το πάει βόλτα ο αναγνώστης στην τσέπη του", αλλά κατά κάποιο τρόπο ένα έλασσον θέατρο, ένα απλό πρόσχημα για να λάμψει ένα αστέρι από μια γωνία λιγότερο γνωστή.
Kατά παράκληση λοιπόν του εκδότη μου, επέτρεψα τη συγκέντρωση αυτών των κειμένων-προσχημάτων με το χαλαρό τους ύφος, γραμμένων γρήγορα για τον έναν ή τον άλλο καλλιτέχνη που επιθυμούσε να κρατά στην τσάντα του ένα μικρό έργο ευκολόπαικτο στο σανίδι, το λιμπρέτο ενός μπαλέτου ή μιας μιμικής των οποίων η πρώτη γραφή στην πραγματικότητα δεν υπήρξε παρά μια εικονική γραφή και που τη χορογραφία τους θα έπρεπε να την ξεχάσουμε". (Z.K.).
Δημοσιευμένα το 1955, τα κείμενα αυτά επιτρέπουν να διεισδύσουμε στην τόσο θελκτική προσωπικότητα του Zαν Kοκτώ (1889-1963): τον οίστρο του, το χιούμορ, τη λεπτή καλλιγραφία του πορτρέτου, το κλείσιμο του ματιού, την ταχύτητα του ύφους, την τρυφερή αγαλλίαση που προσφέρει η πένα του.
O Kοκτώ για περισσότερα από πενήντα χρόνια δεν θα πάψει να καταπλήσσει τους πάντες, αναπτύσσοντας τη μαγεία του στην ποίηση, στην πρόζα, στο θέατρο, στον κινηματογράφο, σε σχέδια και σε πίνακες.
Μισήθηκε στην εποχή του υπερβολικά, για να αφοπλίσει τους πάντες στη διάρκεια, μη ανταποδίδοντας ποτέ τα χτυπήματα. Μόνος εναντίον όλων, ένας γητευτής των καιρών, ελαφρός, γενναιόδωρος έως την εκμετάλλευση από ασήμαντους και σημαντικούς, μια ιδιόμορφη αγιότητα της αυτοκαταστροφής και των παθών, του οπίου και των σκανδάλων. Με απόλυτο πνεύμα πρωτοπορίας, προηγήθηκε της εποχής του για να αναγγείλει την επόμενη, εκφράζοντας τον διαρκή ηλεκτρισμό ενός γίγνεσθαι, ενός κύματος που συνέχεια ξεσπά μπροστά.
Ο Ζαν Κοκτώ (1889-1963) υπήρξε ποιητής, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, κριτικός, ζωγράφος και σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Έργα του είναι: "Η δαιμόνια μηχανή" (1934), "Οι νεόνυμφοι του πύργου του Άιφελ" (1921), "Οι τρομεροί γονείς" (1938), "Τα ιερά τέρατα" (1940), "Η γραφομηχανή" (1941), "Ο ωραίος αδιάφορος" (1941), "Ο δικέφαλος αετός" (1946), και άλλα.
