Το ζήτημα της καταγωγής της μουσικής είναι σκοτεινό και αμφιλεγόμενο, και γι' αυτό δεν είναι δυνατό να εκτεθεί κατά τρόπο στοιχειώδη. Το τραγούδι προηγήθηκε άραγε του λόγου; Μήπως απεναντίας, το τραγούδι υπήρξε απομίμηση και επέκταση των φυσικών διακυμάνσεων της γλώσσας; Ή μήπως το τραγούδι και ο λόγος είναι δύο παράλληλες εκδηλώσεις της ψυχολογικής ζωής; Δεν θα ζητήσουμε να λύσουμε τόσο περίπλοκα ζητήματα. Αρκεί μόνο να σημειωθεί ότι όσο μακρύτερα και αν ανατρέξουμε στην ιστορία της ανθρωπότητας, θα συναντήσουμε παντού τη μουσική. Στην αρχή τη βρίσκουμε συνδεδεμένη με την εξάσκηση της μαγείας και τις θρησκευτικές τελετές, και κατόπιν ως ανεξάρτητη τέχνη που ελευθερώνεται αργά αργά από τα πρώτα δεσμά της.
Τα πρώτα όργανα ήταν η φωνή και τα χέρια (που τα χτυπήματά τους τόνιζαν τον ρυθμό του τραγουδιού), έπειτα τα πνευστά όργανα, στις αρχές απλοί αγωγοί φωνής, που γίνονται σε λίγο η σάλπιγγα, ο αυλός, ο οξύαυλος, τέλος τα έγχορδα όργανα, που έχουν ως κοινό πρόγονο το κυνηγετικό τόξο. Στη Χαλδαία ανακαλύφθηκε μια άρπα που χρονολογείται τριάντα αιώνες προ Χριστού.
[...] (Κεφάλαιο πρώτο)
Ο Πωλ Λαντορμύ, Γάλλος μουσικολόγος, γεννήθηκε το 1869 και πέθανε το 1943. Σπούδασε φιλοσοφία και μουσική και δίδαξε ιστορία της μουσικής στο Παρίσι. Συνέγραψε βιβλία για τα μουσικά είδη, δοκίμια για κινήματα ή καλλιτεχνικές ομάδες (π.Χ. "Le Declin de l' impressionnisme" και "Le Groupe des Six"), τη βιογραφία του Μπραμς (Brahms, collection des Maitres de la Musique), μελέτες για μουσικά έργα ("Faust" de Gounod, collection les Chefs-d' oeuvre de la musique), την ιστορία της μουσικής και άλλα συγγράμματα, ενώ πλήθος άρθρων και μελετών του δημοσιεύθηκαν σε ειδικά περιοδικά (μεταξύ αυτών συχνές οι αναφορές στο L' Etat present de la musique francaise, από τη Revue Bleue 26 Mars & Avril 1904).
