Ο Δημήτρης Κάιλας γεννήθηκε το 1919. Τελείωσε το Γυμνάσιο το 1938. Από τότε συμμετείχε σε προοδευτικούς κύκλους νέων και στα τέλη του 1940 οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ και λίγους μήνες αργότερα πέρασε στο Κουμμουνιστικό Κόμμα. Τον ίδιο χρόνο έγινε μέλος της νεολαιίστικης οργάνωσης ΕΝΑΡ (Ένωση Νέων Αγωνιστών Ρούμελης). Το Φεβρουάριο του 1943 με την ίδρυση της Ενιαίας Πανελλαδικής Οργάνωσης Νέων (ΕΠΟΝ) αναλαμβάνει γραμματέας του Επαρχιακού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ Λοκρίδας. Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου αναλαμβάνει γραμματέας του συμβουλίου πόλης της ΕΠΟΝ Λαμίας, χρημάτισε αμέσως μετά την απελευθέρωση γραμματέας του ΕΑΜ Λαμίας και από το φθινώπορο του 1946 ως τις 8 Αυγούστου 1947 καθοδηγούσε την παράνομη οργάνωση Λαμίας του ΚΚΕ, εκδίδοντας και την παράνομη εφημερίδα "Λαμιακή Φωνή". Τον Αύγουστο του 1947 έπειτα από εντολή βγαίνει στο βουνό στα τμήματα του ΔΣΕ Ρούμελης. Το 1948 ήταν αντιπρόσωπος της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης στη Φθιώτιδα. Μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου κατέφυγε στη Σοβιετική Ένωση, στην πρωτεύουσα της ΣΣΔ του Ουζμπεκιστάν Τασκένδη. Φοίτησε στην ιστορική σχολή του πανεπιστημίου "Λένιν". Μετά το τέλος των σπουδών του επιδόθηκε στην ιστορική έρευνα και συγγραφή ιστορικών εργασιών κυρίως την περίοδο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και του Εμφυλίου Πολέμου. Πολλά άρθρα και σημειώματα του δημοσιεύτηκαν στο πολιτικό θεωρητικό περιοδικό του ΚΚΕ "Νέος Κόσμος", και στο περιοδικό "Εθνική Αντίσταση", του οποίου υπήρξε διευθυντής επί 32 χρόνια. Πάνω από 100 συνεργασίες του σε θέματα της Εθνικής Αντίστασης μεταδόθηκαν από του παράνομους ραδιοσταθμούς "Ελεύθερη Ελλάδα" και "Φωνή της Αλήθειας". Χρημάτισε επίσης πρόεδρος του Κέντρου Μελέτης Ιστορίας της Εθνικής Αντίστασης επί οχτώ συνεχή χρόνια.
