Κάτι σαν αυτοβιογραφία

[...] Έφθασε πια ο καιρός και χωρίς καθόλου να το καταλάβω κλείνω φέτος τα εβδομήντα ένα χρόνια μου. Κοιτάζοντας πίσω όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν τι άλλο μπορώ να πω, πέρα από το να αναφέρω όλα όσα συνέβησαν; Πολλοί μου έχουν προτείνει να γράψω την αυτοβιογραφία μου, ποτέ μου όμως δε με τράβηξε ιδιαίτερα η ιδέα αυτή. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι πιστεύω πως αυτά που με αφορούν δεν παρουσιάζουν αρκετό ενδιαφέρον, ώστε να καταγραφούν και να τα αφήσω πίσω μου. Επιπλέον, πιστεύω απόλυτα πως αν τελικά αποφασίσω να γράψω κάτι, η κουβέντα μου θα περιστρέφεται συνεχώς γύρω από τον κινηματογράφο. Μ' άλλα λόγια, αν πάρετε "εμένα" και μου βγάλετε τον "κινηματογράφο", αυτό που θα μείνει θα είναι ένα "τίποτα". [...] Όμως, αφού τόσοι πολλοί άνθρωποι ζητούν να μάθουν τι είδους άνθρωπος είμαι, είναι ίσως καθήκον μου να γράψω κάτι γι' αυτούς. Δεν είμαι σίγουρος ότι αυτά που θα γράψω θα διαβαστούν με ενδιαφέρον, και πρέπει να πω (για λόγους που θα εξηγήσω αργότερα) ότι διάλεξα να κλείσω την αφήγησή μου στα 1950, τη χρονιά που έκανα το "Ρασομόν". Άρχισα ωστόσο τούτη τη δουλειά με την αίσθηση ότι δεν πρέπει να φοβάμαι μήπως ντροπιαστώ και ότι θα πρέπει να προσπαθήσω να πω στον εαυτό μου αυτά που πάντα λέω στους νεότερούς μου. [...] Ακίρα Κουροσάβα (Τόκιο, Ιούνιος 1981)