Καμμία μορφή της Καινής Διαθήκης, πλην βεβαίως του Ιησού και της Θεοτόκου, δεν υπήρξε τόσο ισχυρός πόλος έλξης για τους ποιητές όσο η μορφή της Μαρίας της Μαγδαληνής. Και καμμιάς άλλης μορφής της Καινής Διαθήκης η ιστορία δεν παραποιήθηκε τόσο όσο η δική της. Μείζονες, ελάσσονες και ασήμαντοι ποιητές βρίσκουν στο πρόσωπο της Μαγδαληνής στοιχεία πρόσφορα για την έκφραση ορισμένων βασικών συναισθημάτων τους, και, όταν δεν τα βρίσκουν, τα εφευρίσκουν.
Καμμία μορφή της Καινής Διαθήκης, πλην βεβαίως του Ιησού και της Θεοτόκου, δεν υπήρξε τόσο ισχυρός πόλος έλξης για τους ποιητές όσο η μορφή της Μαρίας της Μαγδαληνής. Και καμμιάς άλλης μορφής της Καινής Διαθήκης η ιστορία δεν παραποιήθηκε τόσο όσο η δική της. Μείζονες, ελάσσονες και ασήμαντοι ποιητές βρίσκουν στο πρόσωπο της Μαγδαληνής στοιχεία πρόσφορα για την έκφραση ορισμένων βασικών συναισθημάτων τους, και, όταν δεν τα βρίσκουν, τα εφευρίσκουν. Φανερό είναι ότι η πρόσληψη της εικόνας της Μαγδαληνής στον δυτικό κόσμο (αλλά και στον ορθόδοξο, ως έναν βαθμό, έπειτα από ένα χρονικό σημείο) έχει να κάνει περισσότερο με ηθικές κατηγορίες και λιγότερο με πνευματικά μεγέθη. Δεν ήταν δύσκολο για τη δυτικοχριστιανική προοπτική να υποπέσει στο λάθος της σύγχυσης των προσώπων και να μετατρέψει τη Μαγδαληνή των Ευαγγελίων σε πρόσωπο ανήθικο που επανήλθε στον ορθό βίο.
Η πλην ολίγων εξαιρέσεων απεικόνιση από τους Έλληνες ποιητές της Μαγδαληνής ως μεταμεληθείσας αμαρτωλής οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στην επίδραση των δυτικών λογοτεχνικών απεικονίσεων της Μαγδαληνής, εντάσσεται δηλαδή στο γενικότερο πλαίσιο της αναφοράς της νεοελληνικής λογοτεχνίας στη δυτική λογοτεχνία. Αν, ωστόσο, λάβουμε υπόψη ότι ποιητές όπως ο Σικελιανός, ο Βάρναλης, ο Καζαντζάκης, ο Ρίτσος ή ο Καρούζος ήταν βαθείς ή επαρκείς γνώστες του ευαγγελικού λόγου και της ελληνικής θρησκευτικής παράδοσης, δεν μπορούμε να μη σκεφτούμε ότι ο αριθμός των νεοελληνικών απεικονίσεων της Μαγδαληνής ως πρώην αμαρτωλής είναι υπερβολικά μεγάλος+ και ότι το πλήθος αυτών των απεικονίσεων θα πρέπει να απορρέει και από το γεγονός ότι το θέμα της επανελθούσας στην οδό της αρετής γυναίκας είναι ποιητικά ελκυστικότερο από το θέμα της γυναίκας που ασπάστηκε τον χριστιανισμό, όσο και αν αυτή ευεργετήθκε από τον Χριστό ή όσο μεγάλη και αν υπήρξε η αγάπη της για Εκείνον.
Η Κίρκη Κεφαλέα γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Γερμανική Φιλολογία στην Αθήνα και Γαλλική Φιλολογία και Συγκριτική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Saarbrucken. Η διδακτορική της διατριβή "Das Land der Griechen. Studien zur Griechenlandrezeption in der modernen europaischen Erzahlliteratur" (Η γη των Ελλήνων. Μελέτες για την πρόσληψη της Ελλάδας από τη σύγχρονη ευρωπαϊκή πεζογραφία) εκδόθηκε το 1995 από τον εκδοτικό οίκο Konigshausen und Neumann. Έχει επίσης εκδώσει βιβλία της και έχει ασχοληθεί με επιμέλειες βιβλίων και με λογοτεχνικές μεταφράσεις. Είναι Επίκουρη Καθηγήτρια Συγκριτικής Λογοτεχνίας στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών. Επίσης έχει δημοσιεύσει το βιβλίο "Οργή Θεού: Οι ελληνικές εκδοχές της «Ελεονώρας» του Μπύργκερ", Νεφέλη, Αθήνα 1999. Επίσης έχει μεταφράσει τα βιβλία "Η ελληνική εμπειρία" του John Fowles (Ολκός 1996) και "Αριάδνη ή Η λησμονιά" του Michel Deon (Χατζηνικολή 1999) κ.ά.
