Ντίκινσον

Η αμερικανίδα ποιήτρια Έμιλυ Ντίκινσον, αν κι έζησε και πέθανε τον περασμένο αιώνα, έχει καταχωρηθεί στους προδρομικούς ποιητές του αιώνα μας. Αυτό το οφείλει στα νεωτερικά γνωρίσματα της γραφής της που προτρέξανε του καιρού της. Κι ήταν αυτά ακριβώς τα γνωρίσματα που ο κριτικός Χίγγινσον, φημισμένος στους τότε κύκλους των γραμμάτων, αρχικά -γιατί αργότερα είχε πειστεί για την ιδιοφυΐα της- της καταλόγισε ως αδυναμίες. Αυτός στάθηκε, ως το τέλος, κι ο μοναδικός σύμβουλός της και κριτής. Γιατί η Έμιλυ που δε δημοσίευσε ποτέ ποιήματά της κι "έζησε με την αμετάκλητη βεβαιότητα ότι δεν χρειάζεται η δόξα", χρειάστηκε, ωστόσο, απεγνωσμένα την αντικειμενική κρίση, έστω κι ενός μόνο ανθρώπου, για να επικυρώσει την αξία της ποίησής της κι αυτού που έκανε. [...] Τα γνωρίσματα της ποίησης αυτής -που το κεντρικό θέμα της υπήρξε η φύση, ο έρωτας, ο θάνατος και το μυστικό της ζωής ύστερα απ' το θάνατο - είναι η ελλειπτική φράση, η πυκνή συντομία των στίχων, η απροσδόκητη εκλογή της λέξης, η σύζευξη του συγκεκριμένου με το αφηρημένο, μια επαναστατική γενικά αντίληψη για την εποχή της του ποιητικού λόγου. Είναι ακόμα τα ποιητικά ευρήματα, τα λυρικά χρώματα προσωπικής επινόησης κι ο στοχασμός που αποκτά τη λακωνικότητα και τη συμπύκνωση του αποφθέγματος. Η Ντίκινσον είναι η πρώτη που χρησιμοποίησε τον ελεύθερο στίχο και το χωρίς στίξη ποίημα, πράγμα που μας κάνει να διερωτώμαστε ως ποιό σημείο οι επεμβάσεις της Μάμπελ Λούμις Τοντ κι όσων επιμελήθηκαν τις εκδόσεις των ποιημάτων της, μας στέρησαν τη δυνατότητα να γνωρίσουμε την ποίηση αυτή, τη γεμάτη προμηνύματα για την εποχή που ερχόταν, στην αρχική της πρωτοτυπία. (από την εισαγωγή του βιβλίου)