Μέσοι άνθρωποι διατεινόμαστε ότι είμαστε, που παρακολουθούμε στους πέριξ της "Ξούθου & Μενάνδρου γωνίας" δρόμους όσα συμβαίνουν στη χώρα (και τον αριστερό χώρο μας, κι ίσως αυτό ενόχλησε). Τα κείμενα που ακολουθούν συντάχτηκαν από τον Φεβρουάριο του 2010 μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2013 για τις ανάγκες μιας μόνιμης στήλης στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ, με όλες τις γνωστές ατέλειές τους -αφού ως γνωστόν μόνο ο Θεός, οι ηγέτες και οι επί γης εκπρόσωποί τους στις τηλεοράσεις παραμένουν αλάνθαστοι.
Μέσοι άνθρωποι διατεινόμαστε ότι είμαστε, που παρακολουθούμε στους πέριξ της "Ξούθου & Μενάνδρου γωνίας" δρόμους όσα συμβαίνουν στη χώρα (και τον αριστερό χώρο μας, κι ίσως αυτό ενόχλησε). Τα κείμενα που ακολουθούν συντάχτηκαν από τον Φεβρουάριο του 2010 μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2013 για τις ανάγκες μιας μόνιμης στήλης στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ, με όλες τις γνωστές ατέλειές τους -αφού ως γνωστόν μόνο ο Θεός, οι ηγέτες και οι επί γης εκπρόσωποί τους στις τηλεοράσεις παραμένουν αλάνθαστοι. Κι όπως συμβαίνει με όλους τους μόνιμους του καιρού μας, μπήκε κι αυτή σε (αναγκαστική) διαθεσιμότητα.
Η στήλη συνέπεσε -εξ ου και η εμφανής απόγνωσή της- με τη χειρότερη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας μας που παραπαίει μεταξύ κοινωνικής αποσάθρωσης (σ.σ. η χώρα, όχι η στήλη), πολιτικού αμοραλισμού και έξαρσης φασιστικών φαινομένων.
Δε φανταζόμουν πριν 30 χρόνια όταν έγραφα το ποίημα με τίτλο ersatz -λέξη διεθνώς καθιερωμένη μετά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο που σημαίνει φτηνό υποκατάστατο, υποπροϊόν, εμπόρευμα κατώτατης ποιότητας, πως ο όρος θα ξαναγινόταν δυστυχώς επίκαιρος ταυτισμένος στην εποχή μας με ανθρώπους υποπροϊόντα, κατώτερης ποιότητας, όπως μας θέλουν κι όπως μας κατάντησαν. Γενόσημους, σαν τα φάρμακά τους, που τα πληρώνουμε ακριβά, πολύ ακριβά, σαν τη ζωή μας.
Όπως και δε φανταζόμουν ότι μια σαρκαστική, όμως επιπλέον περισσότερο αλέγρα και αυτοσαρκαστική διάθεση, ολίγον "ασεβής" απέναντι στις κομματικές μυθοποιήσεις που φαίνεται πως ενσταλάχτηκαν εξ υπαρχής στο DNA της Αριστεράς, θα προκαλούσε ενόχληση. Κι αν στάθηκα με επιμονή στη σύγχρονη κυρίως ελληνική ποίηση ήταν για ν αποδείξω πως πολλές φορές η τέχνη προσφέρει απαντήσεις εκεί όπου αδυνατούν οι εμβριθείς συνεντεύξεις, οι μακροσκελείς συνεδριακές αποφάσεις και η μεγαλεπήβολη στελεχιακή (πλην άνευρη) αρθρογραφία...
