Οι πόλεμοι του Βυζαντίου

Στα μέσα του έκτου αιώνα ο Βυζαντινός αυτοκράτορας κυβερνούσε μια πανίσχυρη αυτοκρατορία που εκτεινόταν σε περιοχές της Ευρώπης, της Ασίας και της Βόρειας Αφρικής. Μέσα σε εκατό χρόνια η ισχυρή αυτή αυτοκρατορία είχε χάσει τις μισές από τις κτήσεις της. Δύο αιώνες αργότερα, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είχε επανέλθει και πάλι δυναμικά στο προσκήνιο ως κυρίαρχη δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Βαλκανική Χερσόνησο, ο μυθικός πλούτος της οποίας προσέλκυε στους στρατούς της μισθοφόρους Βίκινγκς και πολεμιστές νομάδες από τις στέπες της Κεντρικής Ασίας. Και μόνο η εμφάνιση αυτών των στρατευμάτων στο πεδίο της μάχης προκαλούσε δέος και πανικό και οδηγούσε τους εχθρούς σε άμεση υποχώρηση και διαπραγματεύσεις. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία παραμένει για το σημερινό μέσο αναγνώστη αινιγματική, αν όχι για άλλο λόγο, τουλάχιστον, για τις δραματικές διακυμάνσεις στις πολιτικές της τύχες και το ρομαντικό της τέλος, το 1453, όταν ο τελευταίος αυτοκράτορας, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, σκοτώθηκε στα τείχη της σε μια, μέχρις εσχάτων, μάχη με τα επίλεκτα οθωμανικά σώματα των γενιτσάρων που εισέβαλαν στην πολιορκημένη Κωνσταντινούπολη, μια πόλη που, στη διάρκεια της χιλιόχρονης ιστορίας της, δεν είχε αλωθεί ποτέ από άμεση έφοδο.