Ο απάνθρωπος

H φιγούρα του Απάνθρωπου που καταλύει τελεσίδικα κάθε θνητό έργο κυριαρχεί στον ποιητικό κόσμο του Βέλτσου. Εμβαθύνοντας ακόμη περισσότερο την "εικονοκλαστική" ματιά του πάνω στην ύπαρξη και εντοπίζοντας το γκροτέσκο υπόστρωμα της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ο ποιητής επεκτείνει τις δυνατότητες της ζωής ως το νοητό τους τέρμα, το οποίο εκθέτει υιοθετώντας μια ψυχρή συχνά στάση, έτσι που να μην ξέρει κανείς αν συμπάσχει με το ον ή αφήνεται σε μια αδιάφορη θέαση των ίδιων του των παθών.