Ο βυθός των ψυχών

«Εκείνο το καλοκαίρι ξεκίνησε σαν παρατεταμένες διακοπές. Κοντά στην αδερφή μου, με την οποία δεν είχαμε ζήσει μαζί για χρόνια. Η αρχή του με βρήκε ένα τρομαγμένο παιδί, κρυμμένο κάτω από φόβους κι ανασφάλειες. Το τέλος του μου έφερε τη γνώση του παρελθόντος, της δικής μου αλήθειας, μου χάρισε ένα χαμένο εαυτό και μια ταυτότητα που αναζητούσα σε ολόκληρη τη ζωή μου. Μα το τίμημα που πλήρωσα ήταν πολύ ακριβό...» (Σμαράγδα). "Πάλεψα να ξεφύγω απ' το παρελθόν. Μα κάθε προσπάθεια απέβη μάταιη. Γιατί, εκείνο το καλοκαίρι, κάποια μοίρα - θεϊκή, σατανική, δεν είχα ιδέα- έφερε και πάλι στη ζωή μου τη σειρήνα μου. Τη γοργόνα. Τη νεράιδα. Όποιο όνομα και να της προσέδωσα, το στοιχείο της μαγείας κυριαρχούσε. Κι αφέθηκα ξανά να με ταξιδέψει, τούτη τη φορά, όμως, σ' ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Το γνώριζα όταν μπάρκαρα. Το έκανα έτσι κι αλλιώς..." (Πάρης). "Μου έλεγαν πως έμοιαζα με τη θάλασσα. Ανήσυχη, πλανεύτρα, καταστροφική. Ίσως γι' αυτό λάτρευα να ζωγραφίζω τα χρώματά της. Τα κύματά της. Μα η θάλασσα δεν είναι μόνο κύματα. Είναι και βυθός. Αυτός ο σιωπηλός, ανεξερεύνητος κόσμος, μέσα στον οποίο αναζήτησα ένα όνειρο φευγαλέο, ένα όνειρο μιας αλήθειας, μα ίσως και μιας χίμαιρας. Εκείνο το καλοκαίρι ανακάλυψα το βυθό. Και μαζί του ξανανακάλυψα και την αγάπη..." (Ισμήνη).