Ο δολοφόνος

Ο Γάλλος ακαδημαϊκός Μορίς Ζενεβουά γεννήθηκε στις 29 Νοεμβρίου του 1890. Στα 1914 διακόπτει τις σπουδές του στην Εκόλ Νορμάλ του Παρισιού προκειμένου να υπηρετήσει την πατρίδα του. Τα πρώτα του έργα, που συγκεντρώθηκαν το 1950 σε μια πεντάτομη συλλογή με τίτλο Εκείνοι του Δεκατέσσερα, αποτελούν μία από τις πιο σημαντικές μαρτυρίες σχετικά με τα γεγονότα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου καθώς και με τα προσωπικά βιώματα του συγγραφέα την εποχή αυτή. Μετά το τέλος του πολέμου, βαριά τραυματισμένος τόσο σωματικά όσο και ηθικά, εγκαθίσταται στην κοιλάδα του Λίγηρα και αφοσιώνεται ολοκληρωτικά στη λογοτεχνία. Έκτοτε μας παραδίδει περισσότερα από πενήντα έργα, ανάμεσα στα οποία και το μυθιστόρημα Ραμπολιό που αποσπά το 1925 το βραβείο Γκονκούρ. Ενδεικτικά αναφέρονται: Εύθυμη αγάπη, Το γειτονικό δάσος, Το χελιδόνι που φέρνει την άνοιξη, Το τελευταίο κοπάδι ελαφιών, Ο ωραίος Φρανσουά, Τα χαμένο δάσος, Ο Λίγηρας - Η Ανιές και τα αγόρια, Οι θηριοδαμαστές, Τρυφερός θηριοδαμαστής, Προσεκτικός θηριοδαμαστής, Λόρελαϊ, 30.000 μέρες.
Αξίζει να γίνει ξεχωριστή μνεία στο βιβλίο του Η Ελλάς του Καραμανλή ή Η δημοκρατία δυσχερής; Ο λόγος που τον ωθεί να γράψει τη βιογραφία ενός Έλληνα πολιτικού -πέρα από τη βαθιά του αγάπη γιατην Ελλάδα- είναι "απόλυτα προσωπικός και αστάθμητος" όπως παρατηρεί εύστοχα στον πρόλογο της ελληνικής έκδοσης ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, "μια εκλεκτική συγγένεια που αναπτύσσεται μεταξύ ανθρώπων με λογικά τίποτα το κοινό, τίποτα που να φαίνεται να τους συνδέει και που υφέρπει εν τούτοις δυνατότερο από όλα τα λογικά και φανερά, μέσα στους κόσμους του υποσυνειδήτου" (Εκδόσεις Ι. Σιδέρη, 1972). Το 1954 ο Ζενεβουά αφιερώνει επίσης μία μελέτη στο ζωγράφο Βλαμένκ.
Το 1947 γίνεται μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας ως ένας από τους "αθάνατους" κορυφαίους εκπρόσωπους των γραμμάτων και επιστημών. Από το 1958 έως και το 1978 ασκεί με αυταπάρνηση τα καθήκοντά του ως ισόβιος γραμματέας. Φεύγει από τη ζωή στις 8 Σεπτεμβρίου του 1980.
Προικισμένος μ' ένα λεξιλόγιο αστείρευτου πλούτου και μια ακρίβεια σχεδόν τεχνική, ξέρει να παρατηρεί και να μεταφέρει στο χαρτί. Το ρεαλιστικό στοιχείο στα μυθιστορήματά του λειτουργεί ως αξιόπιστος οδηγός μνήμης ή ως μια άμεση ματιά που επανέρχεται μετά από πολύ καιρό, για να αναβιώσει ή να επιβεβαιώσει τα δεδομένα της πραγματικότητας. Γι' αυτόν η ανακάλυψη των πραγμάτων είναι πιο σημαντική από την ίδια την ερμηνεία τους.
Περιγράφει τα ανθρώπινα συναισθήματα με τον ίδιο τρόπο που θα το έκανε ένας ζωγράφος: συλλαμβάνει τη μορφή τους μέσα από το χρώμα και το σχέδιο. Τον συνεπαίρνει το άγριο, ζωώδες στοιχείο του ανθρώπου, η απαίδευτη και αγνή του υπόσταση. Το τοπίο, τα τοπικά ήθη και έθιμα παίζουν εξίσου πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο του, αφού ο ίδιος δεν μπορεί να φανταστεί τον άνθρωπο αποκομμένο από τη Φύση.
Το έργο του Μορίς Ζενεβουά δεν υπήρξε ποτέ θορυβοποιό, ο χαρακτήρας του είναι σεμνός και διακριτικός, όπως ακριβώς και η ζωή του. Μυθιστοριογράφος, ποιητής, ταξιδιώτης, παραμυθάς, ο Ζενεβουά δεν ανήκει σε καμία εποχή, είναι άχρονος και γι' αυτό πάντα επίκαιρος.