Η χωρίς "άδεια" δημοσίευση αυτού του ντοκουμέντου, που θα γίνει αντικείμενο σοβαρών αντιπαραθέσεων, θέτει τρία ερωτήματα. Το πρώτο αφορά την αυθεντικότητα του. Το δεύτερο είναι, αν μπορούμε να θεωρήσουμε βάσιμα τα κίνητρα, που έκαναν ένα από τους συντάκτες του να το δημοσιεύσει με δική του πρωτοβουλία, παραβαίνοντας ανεπιφύλακτα τον όρκο που είχε δώσει. Το τρίτο ερώτημα έχει σχέση με την εγκυρότητα αυτών των συμπερασμάτων, τόσο από θεωρητική, όσο και από εμπειρική άποψη. [...]
Η χωρίς "άδεια" δημοσίευση αυτού του ντοκουμέντου, που θα γίνει αντικείμενο σοβαρών αντιπαραθέσεων, θέτει τρία ερωτήματα. Το πρώτο αφορά την αυθεντικότητα του. Το δεύτερο είναι, αν μπορούμε να θεωρήσουμε βάσιμα τα κίνητρα, που έκαναν ένα από τους συντάκτες του να το δημοσιεύσει με δική του πρωτοβουλία, παραβαίνοντας ανεπιφύλακτα τον όρκο που είχε δώσει. Το τρίτο ερώτημα έχει σχέση με την εγκυρότητα αυτών των συμπερασμάτων, τόσο από θεωρητική, όσο και από εμπειρική άποψη. [...]
Σε ό,τι αφορά τη στάση τού προσώπου που επωμίστηκε την ευθύνη τής δημοσίευσής του, ας μου επιτραπεί να έχω σοβαρές επιφυλάξεις. Σε μια δημοκρατία, η πιο ελεύθερη, η πιο ειλικρινής και η πιο πλήρης συζήτηση, πάνω σε όλα τα προβλήματα, που ενδιαφέρουν κατά κύριο λόγο το λαό, είναι κανόνας. Σε αυτό το θέμα δεν μπορεί αν υπάρξει κανένας συμβιβασμός. [...] Αλλά έχει μεγάλη σημασία η συγκεκριμένη στιγμή, κατά την οποία πρέπει να γίνονται τέτοια συζητήσεις. Για λόγους στοιχειώδους σύνεσης, δεν θα έπρεπε να γίνονται, πριν το κοινό προετοιμαστεί ψυχολογικά. [...] Οι συντάκτες αυτού του ντοκουμέντου είχαν δίκιο, θεωρώντας ότι το κοινό δεν είναι καθόλου έτοιμο, αυτή την ώρα, να δεχτεί μια λογική συζήτηση για την αναγκαιότητα του πολέμου, με σκοπό τη συντήρηση του κοινωνικού οικοδημήματος. [...]
(από τον πρόλογο του Χέρσελ Μακ Λάντρες*)
*Ο πρόλογος ανήκει στον διεθνούς φήμης οικονομολόγο Τζων Κέννεθ Γκαλμπραίηθ, που, όταν δημοσιεύτηκε αυτή η έκθεση του Άιρον Μάουντην, τον υπόγραψε με το ψευδώνυμο Χέρσελ Μακ Λάτρες. Ψευδώνυμο, με το οποίο υπόγραψε τα άρθρα που έγραψε για το περιοδικό Esquire, με τη φιλολογική συνεργασία τού παλιού μαθητή του και μετέπειτα προέδρου των Η.Π.Α. Τζων Φίτζεραντ Κέννεντυ. Έχει βαρύνουσα σημασία το γεγονός ότι ο καθηγητής του Γκαλμπραίηθ δέχτηκε να γράψει αυτόν τον πρόλογο, που εγγυάται την αυθεντικότητα της έκθεσης κι επέτρεψε ν' αποκαλυφθεί η πραγματική ταυτότητά του.
