Συζητώντας με τον Πέδρο Αλμοδόβαρ

Δημιουργός έξοχων κωμωδιών ή μελοδραμάτων που πάλλονται από μία ιδιαίτερη συγκίνηση, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι ένας κινηματογραφιστής που τον ανακαλύπτει κανείς πέρα από τα σημάδια της επίσημης αναγνώρισης. Από τη μία ταινία στην άλλη, από το εντυπωσιακό ξάφνιασμα στην καθιέρωση, η διαδρομή είναι μεγάλη· είναι, επίσης, και πολύ προσωπική. Από τις "Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης" μέχρι τις γυναίκες σε οξεία κρίση δακρύων της ταινίας "Όλα για τη μητέρα μου" ξετυλίγεται η ιστορία ενός κινηματογραφιστή που μπόρεσε να επιβάλει έναν έντονο κόσμο, πολύ αναγνωρίσιμο, και να μας παρασύρει μέσα του με μία ελευθερία που ανατρέπει τις καθιερωμένες αναφορές. Από το γέλιο στο δάκρυ, από το τριανταφυλλί στο μαύρο, από τη Μαδρίτη της movida και την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους "Η Πέπι, η Λούσι, η Μπομ και τα άλλα κορίτσια" (1980) στην απονομή των Όσκαρ, ποιος είναι ο μίτος που συνδέει τις ταινίες και συνέχει το έργο του; Από το γράψιμο του σεναρίου έως την επιλογή των τίτλων, ο Αλμοδόβαρ είναι ο απόλυτος δημιουργός των ταινιών του. Η υπογραφή του είναι ιδιαίτερα αισθητή στη σύλληψη της σκηνογραφίας, σ' αυτή την ποπ και κιτς έμπνευση που σιγά-σιγά έγινε το γνήσιο στυλ Αλμοδόβαρ. Σε όλη τη διάρκεια των συζητήσεων του με τον Φρεντερίκ Στρως, ο λόγος του κινηματογραφιστή ξετυλίγεται ελεύθερα: αναπόληση της παιδικής ηλικίας, τεχνική επεξήγηση μιας σκηνής, αφήγηση ενός σεναρίου που δεν γυρίστηκε ποτέ, ερωτικός σχολιασμός των ταινιών-φετίχ, προσωπικές ερμηνείες της σημασίας ενός αντικειμένου, μίας εικόνας, ενός ρόλου... Οι παρεμβάσεις του Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι τόσο παραγωγικές, όσο και ο κόσμος μέσα στον οποίο μας ξεναγούν: φωτογραφίες, σχέδια, κείμενα, παρτιτούρες, μακέτες... Έτσι, το βιβλίο συναντάει την κίνηση μίας πάντα ανανεωμένης δημιουργίας.