Το κενό που κοχλάζει
Κάθε πολιτισμός κάνει κάποιες σιωπηρές παραδοχές για τη φύση του χώρου, του χρόνου, των ορίων, του κενού. Στην εποχή μας όμως αυτές οι έννοιες έχουν υποστεί αδιόρατες, αλλά ουσιώδεις, διαφοροποιήσεις. Το κενό, για παράδειγμα, δεν είναι πια στατικό, αλλά δυναμικό και δραστήριο. Δεν είναι το άδειο, αλλά αυτό που απομένει μετά την αφαίρεση όλων εκείνων που μπορούν ν' αφαιρεθούν. Τόσο για τους επιστήμονες όσο και για δημιουργούς σαν το Υβ Κλάιν, "καίνε φωτιές στην καρδιά του κενού".
Ο Σταύρος Θεοδωράκης εργάζεται ως αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κύπρου. Ολοκλήρωσε τις βασικές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Σάσεξ, στην Αγγλία (BSc. στη μαθηματική φυσική, 1981), και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Θεωρητική φυσική στο Stanford University, στις HΠA (MSc., 1983, PhD, 1986). Στη συνέχεια δίδαξε στο Reed College (επίκουρος καθηγητής, 1986-1988), εργάστηκε ως μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Johns Hopkins University, στο Μέριλαντ της Βαλτιμόρης (1988-1990), και δίδαξε στο Stanford University (επίκουρος καθηγητής, 1990-1992). Tα ερευνητικά του ενδιαφέροντα εντοπίζονται στη θεωρητική φυσική συμπυκνωμένης ύλης (και ειδικότερα στη φαινομενολογία υπεραγωγών υψηλής θερμοκρασίας και στη φαινομενολογία υγρού ηλίου ³He σε χαμηλές θερμοκρασίες), και στη μη-γραμμική φυσική (συστήματα αντίδρασης-διάχυσης).
