Το κλάμα είναι κόκκινο, το γέλιο είναι μπλε

Η ιστορία αυτή σε καμιά περίπτωση δε θεωρώ ότι αποτελεί επιστημονικό ντοκουμέντο. Τότε γιατί άλλο ένα βιβλίο στα τόσα που κυκλοφορούν; Ίσως γιατί πιστεύω ότι μπορεί να αποτελέσει τον καμβά όπου θα υφάνουν και άλλοι τη δική τους ιστορία ή ίσως βοηθήσει τους μη ειδικούς στην κατανόηση του χώρου που λέγεται Γονικό και Αναπηρικό Κίνημα. Πιστεύω ακόμη, πως γράφοντας, ίσως βοηθηθούν κάποιοι να δουν ότι αν δεν είχαμε κάνει και αν δεν είχαν γίνει από τους ειδικούς όσα έγιναν, ο Μέμνων θα ήταν ένα παιδί χαμένο σε ένα κόσμο χωρίς ειρμό, "άχθος αρούρης", σε ένα περιβάλλον γεμάτο δυστυχία. Ίσως ακόμη να έγραψα, γιατί στο διάστημα αυτό ο αγώνας με έμαθε να ζω την ουσία των πραγμάτων και ήθελα να το πω. Ίσως γιατί έμαθα να αναγνωρίζω εμένα και τα συναισθήματά μου και ήθελα να το πω. Ίσως γιατί όταν βλέπω τον Μέμνονα ατενίζω το φως. Υπάρχει μια γοητεία στην ανακάλυψη πως αυτό που σε πολλούς φαίνεται δυστυχία και αγαρμποσύνη, ανωμαλία και έξω από τις νόρμες του "φυσιολογικού", για μένα είναι δώρο ζωής: "Ζείδωρο πηγή". Ο Μέμνων με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο.