Το νησί του νου

Έσπρωξε την καρέκλα του και βγήκε στην αυλή. Ήθελε να βραχεί, να ταξιδέψει νοερά με τη Λη, να ξανανιώσει τη δροσιά που κάποτε του χάριζε. Πόσο λίγο το 'χε καταλάβει! Έμεινε εκεί ώρες. Ένιωσε τα κόκκαλά του να μουλιάζουν από τη βροχή. Ύστερα χώθηκε στον κορμό της αγαπημένης ελιάς. Η σταγόνα Λη χόρευε απελπισμένα πάνω του, μα εκείνος πρόσεχε μόνο τη μουσική της βροχής και των φύλλων. Κάποια περίεργα μουδιάσματα είχαν αρχίσει στο σώμα του, που τα κατάλαβε μόνο σαν έφθασαν στα νεκρωμένα του πόδια. Αισθανόταν να μικραίνει και του φάνηκε αστείο. Χαμογέλασε. Οι κεραυνοί έπεφταν τώρα πιο δυνατοί. Ο Ηλίας μίκραινε, ώσπου απόκτησε το μέγεθος της Λη. Τότε τη βρήκε.