Το χρυσάφι της Καχαμάλκα
Το 1928 πρωτοδημοσιεύτηκε το διήγημα Το χρυσάφι της Καχαμάλκα. Σιγανή φωνή διαμαρτυρίας για τα κίνητρα και τη συμπεριφορά των Ισπανών στην κατάκτηση του Περού. Ο φανατισμός, η ακόρεστη δίψα για χρυσάφι, η σκληρότητα των εισβολέων σε αντιπαράθεση με την απλότητα, τα αισθήματα προς τον τόπο, το φυσικό περιβάλλον και τις παραδόσεις, την ιδιαίτερη αντίληψη για τη ζωή. Η σύγκριση αποβαίνει εις βάρος των κατακτητών.
Ο Γιάκομπ Βάσερμαν, Γερμανός μυθιστοριογράφος, γεννήθηκε το 1873. Τα παιδικά και τα νεανικά του χρόνια ήταν δύσκολα, λόγω κυρίως της εβραϊκής καταγωγής του· μέσα από μια ζωή ανασφαλή και γεμάτη ταπεινώσεις διαμόρφωσε αισθήματα σεβασμού και μαζί αποστροφής για τη Γερμανία, τα οποία βρήκαν έκφραση στο συγγραφικό του έργο, ιδίως στην αυτοβιογραφία του.
Κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, ο άνθρωπος που είχε γνωρίσει έντονη την κοινωνική απόρριψη έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής και τα βιβλία του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες. Ο "Κάσπαρ Χάουζερ" (1908), η "Ψευδαίσθηση του Κόσμου" (1919), το αυτοβιογραφικό "Η ζωή μου ως Γερμανού και Εβραίου" (1921), η "Υπόθεση Μαουρίτσιους" (1928), ο "Έντζελ Αντεργκάστ" (1931) και "Η τρίτη ύπαρξη του Κερκχόβεν" (1934) είναι τα πιο γνωστά από τα έργα του.
Ρεαλιστική, νευρώδης γραφή, απ' όπου δεν λείπει κάποτε και μια ατμόσφαιρα μυστικισμού, θέματα αντλημένα συχνά από πραγματικά γεγονότα στα οποία έδινε συμβολικές διαστάσεις, έντονη και σε βάθος απεικόνιση των μυθιστορηματικών ηρώων που συγκρούονται με τον κόσμο τους και την κοινωνία, θεματολογία που ανατέμνει τα μεγάλα ζητήματα της εποχής του και κάθε εποχής (δίκαιο, αρχές της αστικής ζωής, η έννοια της αποστολής κλπ.) και το πάθος στη διατύπωση των ηθικών ιδεών του χαρακτηρίζουν το έργο ενός συγγραφέα που έφτασε κάποτε να παραλληλιστεί με τον Ντοστογιέφκσκι.
Πέθανε το 1934.
