Ο Stanley Hoffmann αντιπροσωπεύει τη φωτισμένη Αμερική. Μια Αμερική, που, όπως η εκλογή του Obama έχει καταδείξει, έχει τη δύναμη να ξεπερνάει τις κρίσεις, τις φοβίες, και την εσωστρέφεια, και να ξαναγυρίζει στα οράματα των ιδρυτών της, εκείνων που πίστεψαν σε υψηλά ιδανικά και αξίες. Σε μια διχασμένη Αμερική, αυτά τα οράματα περιοδικά επιστρέφουν, κι αναζωογονούν την κοινωνία της, κι όλους εμάς που σε κάποιο βαθμό εξαρτώμαστε και από τη δική της ευημερία.
Ο Stanley Hoffmann αντιπροσωπεύει τη φωτισμένη Αμερική. Μια Αμερική, που, όπως η εκλογή του Obama έχει καταδείξει, έχει τη δύναμη να ξεπερνάει τις κρίσεις, τις φοβίες, και την εσωστρέφεια, και να ξαναγυρίζει στα οράματα των ιδρυτών της, εκείνων που πίστεψαν σε υψηλά ιδανικά και αξίες. Σε μια διχασμένη Αμερική, αυτά τα οράματα περιοδικά επιστρέφουν, κι αναζωογονούν την κοινωνία της, κι όλους εμάς που σε κάποιο βαθμό εξαρτώμαστε και από τη δική της ευημερία. Και άνθρωποι, όπως ο Hoffmann, είναι πάντοτε καταλύτες, ακόμα και στις σκοτεινές στιγμές της, στη χημική δράση που οδηγεί στην ανανέωση, είναι σταθεροί παρακαταθέτες των ιδρυτικών φιλοδοξιών της.
Το βιβλίο που έχετε στα χέρια σας γράφτηκε, αποσπασματικά, στις σκοτεινές στιγμές των τελευταίων χρόνων. Όταν οι ΗΠΑ του Προέδρου Bush είχαν επιστρατεύσει όλα τα υλικά και άυλα αποθέματα της χώρας σε ένα υπερδυναμικό ρόλο που οδήγησε τη χώρα στην παρακμή κι, ως ένα σημείο, στη διεθνή απομόνωση. Η μετωπικότητα κι ο επιφανειακός χαρακτήρας των αντιδράσεων στο φαινόμενο της τρομοκρατίας, μετά την τραγική 11η Σεπτεμβρίου 2001, η έλλειψη προοπτικού σχεδιασμού για τις μετα-επεμβατικές επιπτώσεις στις περιοχές των αμερικανικών παρεμβάσεων (Αφγανιστάν, Ιράκ), ο αποκλεισμός κάθε ουσιαστικής προσπάθειας διπλωματικής διαχείρισης των σχέσεων των ΗΠΑ με ριζοσπαστικά καθεστώτα, όπως του Ιράν και της Βόρειας Κορέας, και η μοναχικότητα της διεθνούς συμπεριφοράς, με πλήρη άγνοια των φυσικών συμμάχων της, χαρακτήρισαν αυτή την εποχή της έκλειψης του αμερικανικού ηλίου. Κι ο Hoffmann βρίσκεται, σε αυτά τα γραπτά του, απέναντι και ενάντια σε αυτή τη νοσηρή πραγματικότητα, που φανερώνει μια όψη των ΗΠΑ, δύσκολα αναγνωρίσιμη, ιδιαίτερα για την μετά-Βιετνάμ γενιά.
(Χρήστος Ροζάκης, από τον πρόλογο)
