[...] Η αυτοβιογραφική αφήγηση μέσω ενός φωτογραφικού άλμπουμ, με αποσπάσματα μιας περασμένης χρονικά πραγματικότητας, σχετίζεται με τη μηχανική της μνήμης αλλά και με την (επισφαλή) σύνδεση ανάμεσα σε κάτι που υπήρχε και σε κάτι που συνεχίζει να υπάρχει, ενώ δοκιμάζει ταυτόχρονα τις δυνατότητες της τέχνης για μετουσίωση και κάθαρση. Στο αδύνατο εγχείρημα της πιστής μεταφοράς της πραγματικότητας σε εικόνα, είναι η μυθοπλασία που γεφυρώνει τα κενά που προκαλούνται από τη διαρκή αντίφαση μεταξύ αφηγητή και πρωταγωνιστή. Έτσι, η αυτοβιογραφική οπτική αφήγηση εμπεριέχει απαλειφές, ερμηνείες, παραλείψεις, διαστρεβλώσεις του πραγματικού, που αντιστοιχούν σε απωθήσεις, προβολές, φόβους... Δεν πρόκειται για τεκμήριο μιας παγιωμένης ταυτότητας, αλλά για ίχνη μιας αναζήτησης ταυτότητας, που είναι εξ ορισμού αποσπασματική, ρευστή, μεταβαλλόμενη και αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν καταφέρνει να μιλά όχι μόνο για τον συγγραφέα αλλά και για τον κάθε αναγνώστη.
Οι εικόνες του βιβλίου "Lilium" απευθύνονται στο θυμικό μας. Αντιμετωπίζοντας το παρελθόν ως πηγή και το οπτικό ερέθισμα ως ταυτότητα, συνθέτουν την αφήγηση μιας ζωής και την εξιστόρηση του εαυτού. Επιλέγοντας και απομονώνοντας στιγμές από τη συνέχεια χώρου και χρόνου και δουλεύοντας με αντιστοιχίες εικόνων-αισθήσεων-επιθυμιών, η Ελισάβετ Μωράκη κατέγραψε το μέρος αναζητώντας μια νέα ολότητα, κατασκεύασε εκδοχές του πραγματικού, εικόνες στις οποίες ο καθένας από εμάς μπορεί να αναγνωρίσει κομμάτι από τον εαυτό του.
Πολύνα Κοσμαδάκη
