Πριν τη συγγραφή αυτής της μελέτης η εντύπωση που είχα αποκομίσει από την μέχρι τότε ενασχόλησή μου με την θεολογία και την φιλοσοφία ήταν ότι σε αυτές η σημασία της αλήθειας εννοείται ως επαλήθευση του δεδομένου υπαρκτού, του Είναι ή περαιτέρω ενός κριτηρίου. Αυτό συμβαίνει ακόμη και στην περίπτωση της κριτικής ως αυτοκριτικής, του ενσυνείδητου αυτοκριτικού αυτομηδενισμού κάθε θέσπισης, του αισθητικά αυτοπεριορισμένου λόγου, της ερμηνευτικής, της αποφατικής θεολογίας.
Πριν τη συγγραφή αυτής της μελέτης η εντύπωση που είχα αποκομίσει από την μέχρι τότε ενασχόλησή μου με την θεολογία και την φιλοσοφία ήταν ότι σε αυτές η σημασία της αλήθειας εννοείται ως επαλήθευση του δεδομένου υπαρκτού, του Είναι ή περαιτέρω ενός κριτηρίου. Αυτό συμβαίνει ακόμη και στην περίπτωση της κριτικής ως αυτοκριτικής, του ενσυνείδητου αυτοκριτικού αυτομηδενισμού κάθε θέσπισης, του αισθητικά αυτοπεριορισμένου λόγου, της ερμηνευτικής, της αποφατικής θεολογίας. Όπισθεν ακόμη και ενός κριτικού υπερβατολογικού κριτηρίου, της αυτοκριτικής αυτοκαταστροφής κάθε θεσπισμένου αισθητικού απεικάσματος που μπορεί ακόμη και να μην έχει καν πρωτότυπο, ακόμη και όπισθεν του θεολογικού αποφατικού αυτοπεριορισμού, κρύπτεται το κριτήριο επαλήθευσης και (αυτο)θέσπισης του δεδομένου υπαρκτού, το οποίο απλώς με αυτές του τις αυτοκριτικές εμφανίσεις διορθώνει την λειτουργία του αναζητώντας την ορθή επαλήθευση ενός προϋποτιθέμενου δεδομένου «καθ' αυτό». Αυτή η επαληθεύσιμη ορθότης κρύπτεται όπισθεν και του πιο ριζικού κριτικισμού και εκστατικού αυτοσυνείδητου αισθητικού (αυτο)μηδενισμού ως η κινητήρια δύναμη και το τέλος της (αυτο)κριτικής λειτουργίας του. Κάτι τέτοιο μπορεί να αναλυθεί παραδειγματικά στο έργο του Hegel. Θεωρούσα αντίθετα ότι κατά κάποια άποψη η περίπτωση του Μ. Heidegger δεν υπαγόταν σε αυτό το γενικό παράδειγμα. Στη συνέχεια, χωρίς καμία προκατάληψη και με αρχική άγνοια του έργου του Μάξιμου Ομολογητή, πλην της ελάχιστης γνώσης ότι η θεολογία του εξετάζει την σχέση των φύσεων του Χριστού προς την υπόστασή του, προσπάθησα να ερευνήσω, αν οι δύο του φύσεις και κυρίως η ανθρώπινη αποτελούν χώρο -έστω διαλεκτικής- επαλήθευσης της υπόστασής του κατά το σύνηθες παράδειγμα της οντολογίας. Νομίζω ότι στα, πλαίσια της νεοπλατωνικής επίδρασης, την οποία δέχονται όλοι οι πατέρες της εκκλησίας, το παράδειγμα αυτό συναντάται και σε αυτόν όχι όμως εντός της θεματικής περί την σχέση των φύσεων προς το πρόσωπο του Χριστού. Τελικά αυτό που κυριαρχεί συστηματικά και συντριπτικά στον Μάξιμο είναι ένα διαφορετικό παράδειγμα, κατά το όποιο η έννοια της αλήθειας δεν σημαίνει επαλήθευση. Αυτά τα τρία παραδείγματα βοηθούν στην διερεύνηση του θέματος και ερωτήματος, αν η αλήθεια είναι επαλήθευση ή αντίθετα ερώτηση που υπερβαίνει κάθε δεδομένο υπαρκτό και κριτήριο.
[...]
(από τον πρόλογο του βιβλίου)
