Παρότι η εποχή του Μεσοπολέμου αποτελεί ίσως την προσφιλέστερη περίοδο μελέτης για την ελληνική αρχιτεκτονική ιστοριογραφία, το έργο του Αλέξανδρου Νικολούδη, ενός από τους πρωταγωνιστές της νεοελληνικής αρχιτεκτονικής των ετών 1900-1940 παρέμενε άγνωστο.
Το βιβλίο της Αμαλίας Κωτσάκη, δρ. αρχιτέκτονας και επίκουρης καθηγήτριας στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πολυτεχνείου Κρήτης καλύπτει αυτό ακριβώς το κενό συνεισφέροντας στην έρευνα την μονογραφία του αρχιτέκτονα.
Παρότι η εποχή του Μεσοπολέμου αποτελεί ίσως την προσφιλέστερη περίοδο μελέτης για την ελληνική αρχιτεκτονική ιστοριογραφία, το έργο του Αλέξανδρου Νικολούδη, ενός από τους πρωταγωνιστές της νεοελληνικής αρχιτεκτονικής των ετών 1900-1940 παρέμενε άγνωστο.
Το βιβλίο της Αμαλίας Κωτσάκη, δρ. αρχιτέκτονας και επίκουρης καθηγήτριας στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πολυτεχνείου Κρήτης καλύπτει αυτό ακριβώς το κενό συνεισφέροντας στην έρευνα την μονογραφία του αρχιτέκτονα.
Ο Αλέξανδρος Νικολούδης (1874-1944) με λαμπρές σπουδές στην παρισινή Ecole des Beaux-Arts συνδυάζει στο πρόσωπό του τέσσερις ρόλους, άρρηκτα συνδεδεμένους με την εξουσία, του ελεύθερου επαγγελματία, του καθηγητή (υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος και πρώτος καθηγητής της Αρχιτεκτονικής Σχολής ΕΜΠ), του επιχειρηματία και του συμβούλου του κράτους. Με δεδομένη την επιλογή του από τον Ελευθέριο Βενιζέλο ως αρχιτέκτονα κατάλληλου να εκφράσει το όραμά του για αστικό εκσυγχρονισμό στο πεδίο της αρχιτεκτονικής και της πολεοδομίας, η πολιτική διάσταση της αρχιτεκτονικής του Νικολούδη αποτέλεσε το πρίσμα θέασης του ερευνητικού υλικού, ενώ η αναζήτηση των ευρωπαϊκών προτύπων στην αρχιτεκτονική του αποτελεί μία από τις κύριες ερμηνευτικές παραμέτρους.
Το ογκώδες έργο του εξέφρασε με επιτυχή τρόπο τις απαιτήσεις μιας ανερχόμενης αστικής τάξης στην Ελλάδα και περιλαμβάνει ανάμεσα σε άλλα κτήρια ορόσημα στην πόλη των Αθηνών, όπως η Φοιτητική Λέσχη (Ακαδημίας και Ιπποκράτους), η Στρατιωτική Λέσχη, μεγάλο αριθμό κατοικιών (Μέγαρο Λιβιεράτου, Πατησίων και Ηπείρου, Μέγαρο Καραπάνου, Ηροδότου και Αλωπεκής), το Μέγαρο Βατή στον Πειραιά, αλλά και πολεοδομικά σχέδια όπως το Πολεοδομικό σχέδιο του Ψυχικού μαζί με ικανό αριθμό επαύλεων (Δ. Διαμαντίδη, Ανδρ. Μιχαλακόπουλου κ.ά), τη διαμόρφωση του Ιπποδρόμου στο Φάληρο, το Ηρώο Μεσολογγίου κ.ά. Η στέγαση της Δικαιοσύνης απασχόλησε ιδιαίτερα τον Νικολούδη σε όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του και αποτελεί τον σημαντικότερο τομέα σύγκλισης με την βενιζελική πολιτική και σκέψη στο κρίσιμο θέμα του Κράτους Δικαίου. Παρουσιάζεται το σύνολο των Δικαστικών Μεγάρων καθώς και των σωφρονιστικών καταστημάτων τα οποία σχεδίασε ο αρχιτέκτων για την ελληνική πρωτεύουσα ως συμμετοχές σε διεθνείς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς.
Το βιβλίο παρουσιάζει πλούσιο πρωτογενές και δυσπρόσιτο ερευνητικό υλικό προερχόμενο από 48 αρχεία στην Ελλάδα και Γαλλία και ακολουθώντας μια πρωτότυπη ερμηνευτική μέθοδο στη διαγώνιο διαφόρων επιστημονικών κατευθύνσεων, συμβάλλει στην προσπάθεια να φωτιστεί η πορεία που ακολούθησε η αστική και επίσημη αρχιτεκτονική της πρωτεύουσας το πρώτο ήμισυ του 20ού αιώνα.
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, όπου το 2005 αναγορεύθηκε διδάκτωρ. Το 2007 εξελέγη επίκουρη καθηγήτρια Ιστορίας & Θεωρίας της Αρχιτεκτονικής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πολυτεχνείου Κρήτης.
Το 2000 βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με το Βραβείο της Τάξεως των Γραμμάτων και Καλών Τεχνών για διακεκριμένο νέο αρχιτέκτονα έως 40 ετών. Έχει διακριθεί με 12 βραβεία σε Πανελλήνιους και Διεθνείς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς. Έχει συμμετάσχει σε αρχιτεκτονικές εκθέσεις και έργα της έχουν δημοσιευτεί στον διεθνή αρχιτεκτονικό Τύπο.
Από το 2000 - 2013 είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Αρχιτέκτονες - έκδοση ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ. Βοηθός επιτρόπου στην 5η Biennale Αρχιτεκτονικής στη Βενετία, 1991. Επιστημονική επιμελήτρια της διεθνούς ημερίδας "Εκφράσεις του γερμανικού εξπρεσιονισμού στον καλλιτεχνικό χώρο", ΚΑΜ, Χανιά, 2009. Επιστημονική σύμβουλος της έκθεσης "Ερνέστος Τσίλλερ", Εθνική Πινακοθήκη, 2010. Το 2010 ως επιστημονικός υπεύθυνος ολοκλήρωσε ερευνητικό πρόγραμμα με θέμα την Ιστορική τεκμηρίωση, προστασία και ανάδειξη ιστορικού αρχιτεκτονικού συνόλου στο βόρειο άκρο του Πύργου Ηλείας. To 2013 επιμελήθηκε επιστημονικά την έκθεση ΚΡΗΤΗ 1913 - 2013 : Αρχιτεκτονική και Πολεοδομία μετά την Ένωση.
Έχει επιμεληθεί μεγάλο αριθμό αρχιτεκτονικών εκδόσεων, αρθρογραφεί, μετέχει σε συνέδρια και δημοσιεύει ερευνητικές εργασίες εστιάζοντας το ενδιαφέρον της σε θέματα Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής και Πολεοδομίας.
Ακαδημαϊκός Σύμβουλος στον Διεπιστημονικό Οργανισμό Αναγνώρισης Τίτλων Ακαδημαϊκών και Πληροφόρησης (ΔΟΑΤΑΠ, 2009 - 2012). Μέλος της ομάδας εκπροσώπησης του Πολυτεχνείου Κρήτης στο Ίδρυμα Αριστείας Καινοτομίας και Έρευνας για τον Τουρισμό (ΙΑΚΕΤ, 2010 - 2012) και της Επιτροπής διερεύνησης για την ένταξη της Παλαιάς Πόλης των Χανίων στα μνημεία της UNESCO ως εκπρόσωπος του Πολυτεχνείου Κρήτης (2011 - κ. εξ.), του Τοπικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων Κρήτης (ΥΠΟΤ 2011 - κ.εξ.), του ICOMOS (1990 - κ.εξ.), της Εταιρείας μελέτης της Ιστορίας της Πόλης και της Πολεοδομίας (2001 - κ.εξ.), του ΕΑΗΝ (European Architecture Historians Net, 2011 - κ.εξ.) και του καταλόγου κριτών αρχιτεκτονικών διαγωνισμών ΤΕΕ, ΣΑΔΑΣ, ΥΠΕΚΑ.
