Αναπαραστάσεις της παιδικής ηλικίας στο αφηγηματικό έργο του Δημοσθένη Βουτυρά
Η αστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και η αναγνώριση του παιδιού ως συμβόλου οικογενειακής ευτυχίας, ανεμελιάς και αισιοδοξίας έφερε το παιδί στο προσκήνιο της θεματογραφίας και των ελλήνων συγγραφέων των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα και των πρώτων του 20ού. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της μικρής, σχετικά με το μυθιστόρημα, έκτασης των διηγημάτων αποτέλεσε πρόσφορο έδαφος για την παρουσία του παιδιού σε αυτά ως αυτόνομου αφηγητικού προσώπου ή και ως πρωταγωνιστή.