Απ' όσα ξέρω

Ο καυτός ήλιος του Αυγούστου λες και είχε βάλει στοίχημα να τους τσουρουφλίσει. Σε μία ώρα περίπου είχαν φτάσει σ' ένα κονάκι ερείπιο. Μεγαλείο πριν μερικές μέρες, τώρα με τα σπασμένα τζάμια του ορθάνοιχτα, έδειχνε τη μιζέρια και την κατάντια ενός σπιτιού που κάποτε γι' αυτούς που το είχαν ήταν όνειρο ζωής. Ρημαγμένα δωμάτια, αναποδογυρισμένα έπιπλα, ένα τζάκι ακόμη με τις στάχτες. Το ισόγειο έδειχνε ότι είχε πάθει μεγάλη ζημιά από τη λεηλασία. Ανέβηκαν επάνω. Εκεί ήταν το φρικτό θέαμα. Ολόκληρη οικογένεια κρεμασμένη από το ταβάνι. Οι τρεις ενήλικοι, δύο άντρες και μία γυναίκα, τσίτσιδοι, ήταν ακόμη ζεστοί. Το παιδάκι, με μία σφαίρα στο κεφάλι, πεσμένο στο κρεβατάκι του, ήταν σ' ένα λουτρό αίματος. Δίχως να χάσουν καιρό, τους έθαψαν στον κήπο του σπιτιού. Τον έναν επάνω στον άλλον, μ' έναν πρόχειρο σταυρό: Παππούς, πατέρας, μάνα και γιος "οικογένεια Καλεντερόγλου", από κάτι πιστοποιητικά που βρήκαν σε ένα συρτάρι.