Η ασφάλεια στη θάλασσα, με δεδομένη την απεραντοσύνη της σε σχέση με την επιφάνεια του πλανήτη, αποτέλεσε ανέκαθεν σημείο διαδήλωσης αποτελεσματικής θεσμικά συναίνεσης των κρατών της διεθνούς κοινότητας. Η συναίνεση αυτή αποτυπώθηκε διαχρονικά σε όλα τα διεθνή κείμενα που αφορούν στην κωδικοποίηση βασικών αρχών του δικαίου της θάλασσας, με κορυφαία τη σύμβαση των Η.Ε. για την ανοιχτή θάλασσα του 1958 αλλά και τη σύμβαση του Μοντέγκο Μπαίυ (1982), για το δίκαιο της θάλασσας.
Η ασφάλεια στη θάλασσα, με δεδομένη την απεραντοσύνη της σε σχέση με την επιφάνεια του πλανήτη, αποτέλεσε ανέκαθεν σημείο διαδήλωσης αποτελεσματικής θεσμικά συναίνεσης των κρατών της διεθνούς κοινότητας. Η συναίνεση αυτή αποτυπώθηκε διαχρονικά σε όλα τα διεθνή κείμενα που αφορούν στην κωδικοποίηση βασικών αρχών του δικαίου της θάλασσας, με κορυφαία τη σύμβαση των Η.Ε. για την ανοιχτή θάλασσα του 1958 αλλά και τη σύμβαση του Μοντέγκο Μπαίυ (1982), για το δίκαιο της θάλασσας. Η εφαρμογή των κανόνων αυτών επαφίεται στη βούληση των κρατών, η οποία, αναφορικά με το συγκεκριμένο θέμα της καταπολέμησης της πειρατείας, θεωρείται δεδομένη. Εντούτοις, μια διεθνής στρατηγική η οποία θα μπορούσε να υιοθετηθεί στο πλαίσιο ενός αποτελεσματικού, ειδικού διεθνούς δικτύου συνεργασίας αντιμετώπισης της πειρατείας υπό την εποπτεία και το συντονισμό των Η.Ε., είναι σίγουρο ότι θα επέφερε σημαντικότερα, από ότι μέχρι σήμερα, αποτελέσματα, προς όφελος όλων.
(Καθηγητής Γρ. Ι. Τσάλτας, Από την εισαγωγή)
