Γιοι και εραστές

Οι "Γιοι και εραστές" είναι το τρίτο μυθιστόρημα του Ντ. Χ. Λώρενς και ένα από τα αριστουργήματα του. Η ιστορία περιλαμβάνει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία αλλά η αξία του βιβλίου έγκειται κυρίως στη δεξιοτεχνία με την οποία παρουσιάζονται οι ανθρώπινες σχέσεις και τα προβλήματα που αναδύονται από αυτές. Γνώστης προφανώς των νέων τότε θεωριών του Φρόιντ περί οιδιποδείου συμπλέγματος ο Λώρενς τοποθετεί τον πυρήνα της ιστορίας του στη σχέση του νεαρού ήρωα με τη μητέρα του. Παντρεμένη με έναν άξεστο και μέθυσο ανθρακωρύχο η μητέρα, πρώην δασκάλα, αφιερώνει τη ζωή της στους δύο γιους της και προσπαθεί να τους ευαισθητοποιήσει ώστε να ξεφύγουν από την κόλαση του ανθρακωρυχείου. Όταν ο πρώτος γιος πεθαίνει, η μητέρα αφοσιώνεται ολοκληρωτικά στον δεύτερο. Η υπερβολική αυτή μητρική αγάπη έχει αντίκτυπο στην ψυχοσύνθεση του εφήβου. Ο νέος δένεται συναισθηματικά τόσο πολύ με τη μητέρα του ώστε μεγαλώνοντας δεν μπορεί να αναπτύξει τη σεξουαλικότητά του. Οι σχέσεις του με τα κορίτσι είναι προβληματικές. Όταν οι "Γιοι και εραστές" δημοσιεύτηκαν το 1913 ενόχλησαν τους ηθικολόγους της Αγγλίας. Τόσο η ρεαλιστική απεικόνιση της βιομηχανικής επανάστασης και του κόσμου των ανθρακωρύχων -πριν από τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο οι ανθρακωρύχοι στην Αγγλία ξεπερνούσαν το ένα εκατομμύριο- όσο και οι αναφορές στο τότε ταμπού της σεξουαλικότητας έφεραν σε δύσκολη θέση τους κριτικούς της εποχής. Ωστόσο οι πλέον οξυδερκείς και ανοιχτόμυαλοι παραδέχτηκαν ότι επρόκειτο για λογοτεχνικό αριστούργημα. (εφημερίδα "La Repubblica", Ιταλία)