Γράμματα που ήθελα να λάβω

"Αυτά είναι γράμματα που ευχαρίστως θα λάβαινα, όταν ήμουν έγκυος", λέει η Μπεθ Αν Φένελι, στην προσπάθειά της να προχωρήσει πέρα από τις τετριμμένες πρακτικές συμβουλές προς γονείς και να αποφύγει τους μελοδραματισμούς που συνήθως συνοδεύουν τέτοια θέματα. Τα γράμματά της ποικίλλουν ως προς το ύφος: από σοβαρά γίνονται αδελφικά, από ανάλαφρα εντελώς αστεία. Κάποια απαντούν σε συγκεκριμένα ερωτήματα, όπως στο ζήτημα της αντιμετώπισης του πόνου. Άλλα είναι στοχασμοί γύρω από την κρίση ταυτότητας που περνάει μια γυναίκα όταν διαβεί το κατώφλι της μητρότητας και μπει στη Χώρα των Μαμάδων, ή καταπιάνονται με τις ευθύνες μας απέναντι στη φύση. Άλλα πάλι εξερευνούν τον μαγικό και μυστηριώδη κόσμο της γέννησης, τα θαύματα της γλώσσας και την ευτυχία (συχνά και την αμφιθυμία ακόμα) μπροστά στα πρώτα βήματα του μωρού προς την ανεξαρτησία του. Σύγχρονα γράμματα γραμμένα με τον παλιομοδίτικο τρόπο, όχι σαν βιαστικά e-mails, αλλά άνετα, χαλαρά, μέσα από το ευαίσθητο φίλτρο μιας αποφασιστικής, θαρραλέας ποιήτριας. Αν και απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, τα θέματα που πραγματεύονται είναι οικουμενικά και καλούν όλες τις μανάδες να ενώσουν τις δυνάμεις τους, ώστε να κυκλοφορήσουν προς πάσα κατεύθυνση όσο το δυνατόν πιο πολλές και πολύτιμες συμβουλές για γονείς και παιδιά. Δεν είναι τόσο το ότι ξεχνάμε τον πόνο, όσο το ότι όταν γεννάμε, ξαναγεννιόμαστε κι εμείς, και θυμόμαστε τον πόνο ως κομμάτι της πρότερης ζωής μας, όπως η πεταλούδα που ξετυλίγει τα νοτισμένα φτερά της θυμάται το κουκούλι. Με τα βιβλία εξασκήθηκα στη φυγή από την πραγματικότητα, υπάρχουν όμως βιβλία που τελικά με επανέφεραν στη ζωή μου. Ενώ το διάβασμα μπορεί να έχει βαθιά ναρκωτική επίδραση, είναι παράλληλα ένα ναρκωτικό που θεραπεύει. Γιατί το διάβασμα μας ανυψώνει και μας βγάζει από τον εαυτό μας κι όταν επιστρέφουμε είμαστε πιο συναισθητικοί, πιο δεκτικοί, πιο σοφοί. Νομίζω πως το διάβασμα μπορεί να συνιστά μια ηθική πράξη.